Muziekles

Vandaag ben ik naar de vioolles in de muziekschool van Kapil geweest. Het was hartstikke leuk, maar ook wel even slikken!

Bij aanvang van de les was ik positief verrast: de kinderen konden vrij aardig spelen en speelden leuke, eenvoudige deuntjes. Redelijk zuiver, aardige streektechniek, het klonk echt niet slecht. Gedurende de les verbaasde ik me des te meer over het niveau; de leraar (een vriend van Kapil) besteedde namelijk nauwelijks aandacht aan zijn leerlingen! Hij speelde gewoon de stukjes en liet de kinderen verder aan hun lot over. Degene die een liedje kende speelde mee, andere zaten met hun viool op schoot toe te kijken. Voor mij behoorlijk schokkend om te zien.

Het beste voorbeeld van de werkwijze van deze 'docent' was mischien wel dat hij een nieuwe leerling, een jongetje van 10 jaar, een hele viool (veel te groot voor zijn nog korte kinderarmpjes) in zijn handen duwde, hem uitlegde hoe hij de strijkstok moest vasthouden (een behoorlijk ingewikkelde greep voor een beginner) en daarna verder ging met zijn les. Het jongetje kon weinig anders doen dan gelaten toekijken hoe de andere, en vooral de leraaar, hun kunsten vertoonden.

Kapil daarentegen probeerde mij bij de les te betrekken en vroeg me om advies over allerlei facetten van het vioolspel en de pedagogiek ervan. Ik gaf hem wat aanwijzingen over het ontspannen van de rechterarm, de arm waarmee je strijkt, omdat het me opgevallen was dat veel leerlingen hun schouder erg hoog optrokken. Maar na enige tijd eiste de vioolleraar de aandacht weer op en was mijn 'les' voorbij. Best jammer, er zou zoveel meer uit te halen zijn met deze kinderen. Een beetje uitleg, techniekoefeningen en individuele aandacht, en ze zullen met sprongen vooruit gaan!

Of denk ik nu weer te westers?