Lahmacun

Afgelopen donderdag heb ik voor het eerst lahmacun (spreek uit: laghmadzjun), oftewel Turkse pizza gemaakt. Het was een hele belevenis en een geweldige ervaring!!

Toen ik om 13.00 uur bij mijn schoonmoeder Peruza aankwam stond de teil met vier (!) kilo gehakt al klaar. En de uiten, ca. 15 (!) stuks, waren al gepeld. We hoefden ze alleen nog even door keukenmachine te laten fijn hakken. Enkele tomaten en paprika’s en een mand peterselie wachtten hetzelfde lot. Verder roerden we flink wat kruiden en een kom tomatenpuree door het gehakt. Flink kneden (lees: tot aan je ellebogen in de prut) en klaar was de vulling!

Het was me inmiddels duidelijk: we gingen niet even een paar lahmacun maken, nee, we gingen voor de hele familie plus alle aanhang lahmacun maken. Toch was ik opnieuw onder de indruk toen we het deeg gingen bereiden: 2 blokjes gist, 6 kilo bloem, 3 liter melk en 3 liter water en flinke scheuten zonnebloemolie gingen erdoor. Grote bewondering heb ik voor Esme die het geheel tot een mooi glad deeg wist te kneden.

Nu hadden we twee kommen: één met deeg en één met vulling, en kon het echte werk beginnen. Van het deeg maakten we tientallen kleine balletjes die we kort lieten rusten. Daarna werden ze uitgerold en bedekt met een laagje vulling. Dit klinkt simpel, maar het kwam allemaal heel nauw. De deegballetjes mochten niet te groot en niet te klein zijn; de bodem moest min of meer rond of ovaal uitgerold worden; de vulling mocht er niet te dun, maar ook niet te dik op gesmeerd worden; het deeg mocht niet aan de tafel plakken, maar te veel bloem erop was ook niet goed.

Het viel niet mee, maar gelukkig werd ik professioneel begeleid door vrouwen met jarenlange ervaring. Bovendien waren er genoeg ingrediënten om eindeloos te oefenen: in totaal hebben we die middag 160 lahmacun gebakken! Jummie!