Ik heb nog nooit een roddelblad gekocht. Ik bladerde ze hoogstens even door bij de tandarts en dat was voor mij meer dan voldoende om weer een beetje mee te kunnen praten op feestjes. Ik heb dus werkelijk nog nooit een roddelblad gekocht. Tot vandaag.
Want na alle kritische commentaren op het blad Binnnenhof was ik toch wel nieuwsgierig geworden. Voor degene die het gemist hebben: Binnenhof is een eenmalige glossy van HP/De Tijd en Weekend die bol staat met feiten en verzinsels over voornamelijk het privéleven van politici. Voer voor discussie dus, zeker in tijden van verkiezingen.
Ik vond dat ik als actieve campaigner en fanatiek blogger toch moest weten waar nu al die discussie over ging. Werd hier echte vuilnisbakkenjournalistiek bedreven? Stond er iets compromitterends in over kandidaten van mijn partij? Daarvan moest ik dan toch op zijn minst op de hoogte zijn.
Na in Den Haag een paar keer achter het net gevist te hebben (het blad was overal uitverkocht), had ik in Rotterdam meer geluk. Blijkbaar zijn Rotterdammers te nuchter voor Haagse roddel en achterklap. Hier in Rotterdam wordt gewerkt in plaats van gepraat.
En gelukkig maar, want zo spannend was het allemaal niet. Op een paar uitzonderingen na (en die zijn al zo breed uitgesponnen in de media dat ik ze hier niet nog eens ga herhalen) stond er weinig schokkends in. Veel plaatjes, weinig tekst en veel suggestieve verbanden tussen die twee. Ik weet dus weer waarom ik nooit roddelbladen koop: ze zijn totaal niet interessant, hoeveel mediaophef er ook over komt.
vrijdag 21 mei 2010
donderdag 20 mei 2010
De SS Rotterdam
Het is alweer een week geleden, maar vorige week donderdag bracht ik een bezoek aan de SS Rotterdam (Of is het nou SS De Rotterdam?). Een aanrader voor iedereen die van oude scheepjes houdt of die ooit wegzwijmelde bij de film Titanic.
Het schip is gratis toegankelijk en tegen alle verwachtingen in konden we ook zonder een audiotour (€16,- p.p.!) het hele schip verkennen. Het is me tot op heden niet helemaal duidelijk of dit per ongeluk was of dat het altijd mag, maar goed, dat doet er nu niet meer toe. Ik heb ervan genoten dat we, zonder eerst diep in de buidel te tasten, vrij over alle dekken en stuurhutten konden rondstruinen. Overigens, zou ik -achteraf gezien- wel bereid zijn geweest de audiotour te betalen. Eenmaal in de hut van de kapitein wil je toch wel weten waar al die apparatuur voor dienden en hoe een dag van een stuurman eruit zag.
Het bijzondere aan de SS Rotterdam is dat het een wereld op zich is. Er zijn restaurants, winkels, hotelkamers, personeelsverblijven, zwembaden, casino’s, danszalen, enzovoorts. Alles wat een mens nodig heeft om uiterst comfortabel, soms zelfs ronduit luxueus, de wereldzeeën over te varen, is hier aanwezig. Het is een wereld waar je als gewone burger normaal niet komt en dat maakt het des te spannender. Een echte aanrader dus!
Het schip is gratis toegankelijk en tegen alle verwachtingen in konden we ook zonder een audiotour (€16,- p.p.!) het hele schip verkennen. Het is me tot op heden niet helemaal duidelijk of dit per ongeluk was of dat het altijd mag, maar goed, dat doet er nu niet meer toe. Ik heb ervan genoten dat we, zonder eerst diep in de buidel te tasten, vrij over alle dekken en stuurhutten konden rondstruinen. Overigens, zou ik -achteraf gezien- wel bereid zijn geweest de audiotour te betalen. Eenmaal in de hut van de kapitein wil je toch wel weten waar al die apparatuur voor dienden en hoe een dag van een stuurman eruit zag.
Het bijzondere aan de SS Rotterdam is dat het een wereld op zich is. Er zijn restaurants, winkels, hotelkamers, personeelsverblijven, zwembaden, casino’s, danszalen, enzovoorts. Alles wat een mens nodig heeft om uiterst comfortabel, soms zelfs ronduit luxueus, de wereldzeeën over te varen, is hier aanwezig. Het is een wereld waar je als gewone burger normaal niet komt en dat maakt het des te spannender. Een echte aanrader dus!
woensdag 12 mei 2010
Reclame
We lezen het allemaal, we kunnen er niet om heen en we kunnen ook niet meer zonder. Maar het blijft een vreemd fenomeen. Toen ik gisteren thuiskwam lag er, ondanks de Nee/Nee-sticker, een groot pakket nieuwe folders in de brievenbus. En ik kon het niet nalaten ze even door te bladeren.
Zo las ik onder andere: “Etos gaat los.” En ineens dacht ik: Hoezo? Hoezo gaat Etos los? Hebben ze een biertje teveel op? Of is Etos eigenlijk een hond die normaal alleen aangelijnd over straat mag? De V&D gooit het over een andere boeg en kiest voor “Zomerhitte.” Hoezo, zomerhitte? Het is nauwelijks tien graden buiten, dat noem je toch geen zomerhitte?!
Verder leerde ik dat Mediamarkt Alexandrium zijn grote verjaardag viert. Maar of dat een feest is voor de consument of voor de winkelier blijft onduidelijk. Schattig is dan weer wel dat Mediamarkt Centrum en Beijerlandselaan ook mee mogen doen. Tot slot laten ook de beddenzaken van zich horen: de een heeft het over lentedroomweken, de ander over nationale slaapweken. Maar wat betekent het? Dat je nu twee nachten slaap voor de prijs van één krijgt? Of dat we allemaal zoete lentedromen hebben de komende week?
Het slaat allemaal helemaal nergens op. Maar zoals Aaf ook al in haar column (10 mei jl.) schreef: het werkt. Dat is het enige wat telt.
Zo las ik onder andere: “Etos gaat los.” En ineens dacht ik: Hoezo? Hoezo gaat Etos los? Hebben ze een biertje teveel op? Of is Etos eigenlijk een hond die normaal alleen aangelijnd over straat mag? De V&D gooit het over een andere boeg en kiest voor “Zomerhitte.” Hoezo, zomerhitte? Het is nauwelijks tien graden buiten, dat noem je toch geen zomerhitte?!
Verder leerde ik dat Mediamarkt Alexandrium zijn grote verjaardag viert. Maar of dat een feest is voor de consument of voor de winkelier blijft onduidelijk. Schattig is dan weer wel dat Mediamarkt Centrum en Beijerlandselaan ook mee mogen doen. Tot slot laten ook de beddenzaken van zich horen: de een heeft het over lentedroomweken, de ander over nationale slaapweken. Maar wat betekent het? Dat je nu twee nachten slaap voor de prijs van één krijgt? Of dat we allemaal zoete lentedromen hebben de komende week?
Het slaat allemaal helemaal nergens op. Maar zoals Aaf ook al in haar column (10 mei jl.) schreef: het werkt. Dat is het enige wat telt.
dinsdag 11 mei 2010
maandag 10 mei 2010
OV-chipkaart
Over de OV-chipkaart zijn ongetwijfeld al veel goede stukken geschreven. Toch wil ik jullie mijn avonturen met de OV-chipkaart niet langer onthouden. Want hoewel ik al vroeg ben overgestapt en ik hard mijn best doe, wil het tussen mij en mijn kaart maar niet boteren.
Het probleem zit hem erin dat mijn prachtige NS-OV-chipkaart normaliter in mijn portemonnee zit. Gezellig tussen het bankpasje en de bibliotheekkaart. Al die pasjes zitten daar lekker knus samen en alleen als ik er één nodig heb, haal ik hem er even tussenuit. Om hem daarna direct weer terug te stoppen bij al zijn vriendjes en vriendinnetjes.
Maar de OV-chipkaart heb je niet één keer nodig, maar een heleboel keer kort achter elkaar. Tel even met me mee. Voor een eenvoudig simplek bezoek aan Gouda moet je: tram in& uit, trein in& uit, trein terug in& uit, tram in& uit. Dat is dus acht keer in één ochtend! Acht keer je pasje tevoorschijn halen en netjes langs de scanners bliepen. Want anders kost zo’n ritje je ineens geen €7,40 meer, maar €28!
Het gevolg van dit regelmatige scannen is dat mijn OV-chip continu verhuisde van jaszak, naar broekzak, naar geheime vakjes in mijn tas. Tijdens al die uitstapjes buiten mijn portemonnee moet mijn OV-chipkaart de vrijheid hebben geroken, want ineens was hij er niet meer. Hij is de wijde wereld in getrokken om nu eens zelf te bepalen waar de reis heen gaat… Ik wens hem veel reisplezier!
woensdag 5 mei 2010
Het volkslied
In deze tijd, zo rond Koninginnedag en 4 en 5 mei, hoor je weer overal het volkslied. Een eeuwenoude traditie die volk, vaderland en voetballand verenigt. Prachtig! Maar tot mijn schande moet ik bekennen dat ik na de eerste vier regels uit volle borst te hebben meegezongen, ik altijd de weg kwijt raak na "tot in den dood."
Dus zo kwam ik gisteravond ineens op een site Nederlands als tweede taal terecht. Ik had niet verwacht dat ik daar nog eens iets zou opzoeken, maar hun tekst was op prettige wijze aangepast aan hedendaags Nederlands. Puristen die het hadden over "ick van Duytschen bloet" en "Den Coninck van Hispaengien" zijn naar mijn idee in een ver verleden blijven hangen. Daarnaast hadden ze op deze site zelfs een uitleg van moeilijke woorden! Nu weet ik bijvoorbeeld dat "onverveerd" zonder angst betekent en dat "Duitsen bloed" is afgeleid van Diets, wat weer een afkorting is van Nederdiets, Nederlands.
Kortom, een leerzame avond! En voor wie even een geheugensteuntje nodig heeft, hierbij het eerste couplet:
Wilhelmus van Nassouwe
ben ik, van Duitsen bloed,
den vaderland getrouwe
blijf ik tot in den dood.
Een Prinse van Oranje
ben ik, vrij onverveerd,
den Koning van Hispanje
heb ik altijd geëerd.
maandag 3 mei 2010
Het regent...
Het regent, het regent,
de pannetjes worden nat
Er kwamen twee boerinnetjes
die vielen op hun kinnetjes
Het regent, het regent,
de pannetjes worden nat.
Het regent, het regent,
de pannetjes worden nat
Er kwamen twee soldaatjes aan
die vielen op een gat!
de pannetjes worden nat
Er kwamen twee boerinnetjes
die vielen op hun kinnetjes
Het regent, het regent,
de pannetjes worden nat.
Het regent, het regent,
de pannetjes worden nat
Er kwamen twee soldaatjes aan
die vielen op een gat!
zondag 2 mei 2010
Lahmacun
Afgelopen donderdag heb ik voor het eerst lahmacun (spreek uit: laghmadzjun), oftewel Turkse pizza gemaakt. Het was een hele belevenis en een geweldige ervaring!!
Toen ik om 13.00 uur bij mijn schoonmoeder Peruza aankwam stond de teil met vier (!) kilo gehakt al klaar. En de uiten, ca. 15 (!) stuks, waren al gepeld. We hoefden ze alleen nog even door keukenmachine te laten fijn hakken. Enkele tomaten en paprika’s en een mand peterselie wachtten hetzelfde lot. Verder roerden we flink wat kruiden en een kom tomatenpuree door het gehakt. Flink kneden (lees: tot aan je ellebogen in de prut) en klaar was de vulling!
Het was me inmiddels duidelijk: we gingen niet even een paar lahmacun maken, nee, we gingen voor de hele familie plus alle aanhang lahmacun maken. Toch was ik opnieuw onder de indruk toen we het deeg gingen bereiden: 2 blokjes gist, 6 kilo bloem, 3 liter melk en 3 liter water en flinke scheuten zonnebloemolie gingen erdoor. Grote bewondering heb ik voor Esme die het geheel tot een mooi glad deeg wist te kneden.
Nu hadden we twee kommen: één met deeg en één met vulling, en kon het echte werk beginnen. Van het deeg maakten we tientallen kleine balletjes die we kort lieten rusten. Daarna werden ze uitgerold en bedekt met een laagje vulling. Dit klinkt simpel, maar het kwam allemaal heel nauw. De deegballetjes mochten niet te groot en niet te klein zijn; de bodem moest min of meer rond of ovaal uitgerold worden; de vulling mocht er niet te dun, maar ook niet te dik op gesmeerd worden; het deeg mocht niet aan de tafel plakken, maar te veel bloem erop was ook niet goed.
Het viel niet mee, maar gelukkig werd ik professioneel begeleid door vrouwen met jarenlange ervaring. Bovendien waren er genoeg ingrediënten om eindeloos te oefenen: in totaal hebben we die middag 160 lahmacun gebakken! Jummie!
Toen ik om 13.00 uur bij mijn schoonmoeder Peruza aankwam stond de teil met vier (!) kilo gehakt al klaar. En de uiten, ca. 15 (!) stuks, waren al gepeld. We hoefden ze alleen nog even door keukenmachine te laten fijn hakken. Enkele tomaten en paprika’s en een mand peterselie wachtten hetzelfde lot. Verder roerden we flink wat kruiden en een kom tomatenpuree door het gehakt. Flink kneden (lees: tot aan je ellebogen in de prut) en klaar was de vulling!
Het was me inmiddels duidelijk: we gingen niet even een paar lahmacun maken, nee, we gingen voor de hele familie plus alle aanhang lahmacun maken. Toch was ik opnieuw onder de indruk toen we het deeg gingen bereiden: 2 blokjes gist, 6 kilo bloem, 3 liter melk en 3 liter water en flinke scheuten zonnebloemolie gingen erdoor. Grote bewondering heb ik voor Esme die het geheel tot een mooi glad deeg wist te kneden.
Nu hadden we twee kommen: één met deeg en één met vulling, en kon het echte werk beginnen. Van het deeg maakten we tientallen kleine balletjes die we kort lieten rusten. Daarna werden ze uitgerold en bedekt met een laagje vulling. Dit klinkt simpel, maar het kwam allemaal heel nauw. De deegballetjes mochten niet te groot en niet te klein zijn; de bodem moest min of meer rond of ovaal uitgerold worden; de vulling mocht er niet te dun, maar ook niet te dik op gesmeerd worden; het deeg mocht niet aan de tafel plakken, maar te veel bloem erop was ook niet goed.
Het viel niet mee, maar gelukkig werd ik professioneel begeleid door vrouwen met jarenlange ervaring. Bovendien waren er genoeg ingrediënten om eindeloos te oefenen: in totaal hebben we die middag 160 lahmacun gebakken! Jummie!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
