Wennen aan Nepal

Na twee, drie (?) (Ik ben de dagen nu al helemaal kwijt) dagen in Nepal begint het te wennen. De vuurdoop is voorbij en ik voel me niet langer alleen. HEt beste bewijs daarvoor is misschien wel dat ik gisteren niet meer naar het internetcafe ben gegaan om jullie op de hoogte te brengen van mijn laatste avonturen. “Another good sign” was dat ik gisteravond ‘moeite’ had met Nederlands schrijven na een dag waarop ik continu Engels had gesproken. Ik was niet langer alleen.
Dat begon al toen ik aan het ontbijt in Shanker-hotel de twee Engelsen die ik de avond ervoor bij toeval in lobby had ontmoet (en van wie ik de naam niet eens weet), trof. Zij waren hier voor de Everest-tour van GAP-adventures en moisten ook verkassen naar het Manang-hotel. Een buitenkansje in mijn ogen en ik vroeg hen gelijk of ik met hen mee kon rijden in de taxi. Dat was prima. Het was passen en meten in de mini-Suzuki (kleiner dan een Fiat-panda), maar met mijn backpack op de achterbank lukte het. En gelukkig was het niet ver.
Eenmaal in Manang-hotel ontmoette ik mijn eerste groepgenoot voor de Annapurna Sanctuary-tour: de Duitse Laura. Zij was echter diezelfde ochtend aangekomen, dus nog erg moe. Ik besloot daarom terug te gaan naar de lobby van het hotel. DAar trof ik op de valreep Val en Graeme uit Australie, die op het punt stonden met een taxi een tour door de zuidelijke valley van Kathmandu te gaan maken. “They didn’t mind if I would join them” so in “a split second I decided to come along.” En het bleek een prima beslissing te zijn: even de stad uit, wat frisse lucht, in goed gezelschap, and last but not least: ik heb prachtige, schattige dorpjes gezien.
Bungamati was een dorpje waar de tijd sinds de middfeleeuwen stil is blijven staan. Overal kuieren schapen, geiten en eenden door de smalle straatjes, waardoor voor de veranderinge eens geen verkeer denderde. Een verademing na Kathmandu! Ook de mensen waren er rustiger en vriendelijker. Ze groetten je zonder direct allerlei producten aan je te willen slijten. Erg relaxed!
Na Bungamati reden we door naar Chobar, een prachtige rit door de rijstvelden. Zo mooi al die terrassen en het groen! In Chobar bezochten we een kloof, waarover, jawel, een hangbrug was gespannen. En helaas voor mij, de kloof was dieper dan enkele meters. Maar ik liet me niet kennen en samen met Val liep ik de brug op. Ik concentreerde me op de prachtige prayer flags erboven en vanaf het midden van de brug had je prachtige uitzicht over de kloof (ene kant) en de valley (andere kant).
Al met al een geslaagde middag!
Zondagavond hadden we de eerste groepsmeeting voor de tour. In total zijn we met 14 mensen, maar drie Ieren waren nog niet aangekomen. Het gezelschap is wat betreft nationaliteiten behoorlijk gemengd: Duits, Nederlands, UK, Deens, USA, maar qua sekse overheersen de dames. Wat is dat toch met mannen: schrikt 6 uur wandelen per dag hen soms af?

Vandaag, maandag 5 oktober, hadden we een gezamenlijke citytour. We deden achtereenvolgens de Swambayanath stupa, Durbar Sq. en Bodnahath stupa aan. Van de beide stupa’s weet ik dat ze UNESCO world heritage zijn, en ze zijn die titel meer dan waard! De alziende ogen van Boeddha, de groen-geel-rood-blauw-witte prayer flags, de talloze bloemenslingers, de monniken in hun rood-gele gewaad, de Hindoes in hun felgekleurde gewaden met een rode tika op hun voorhoofd, de prayer wheels, de Om mani padme hom-muziek, de bellen die overal rinkelen om de goden te wekken. Het geheel was buitengewoon indrukwekkend.

Vanmiddag hebben we vrij, tijd dus om de laatste voorbereidingen te treffen voor de trekking. Morgenochtend vroeg vertrekken we naar Pokhara. Wellicht dat ik daar nog eenmaal kan emailen/ bloggen, maar daarna gaat het grote avontuur toch echt beginnen. Ik heb er zin in!