Samen reden we naar Hotel Manang om daar Julliete Broersen, een andere vrijwilligster op te pikken, maar van haar in eerste instantie geen spoor. Dit zorgde bij Krishna en mij voor enige verwarring en verbazing. Gelukkig vonden we haar even later toch en rond het middaguur reden we gedrieeen naar Bhaktapur. De rit nam een klein uur in beslag, maar Krishna vertelde me dat deze soms ook drie uur kan duren, afhankelijk van de files...
De eerste twee dagen verbleven Juliette en ik in het Kwhopa Guest House en waren gewijd aan een intensieve introductiecursus. Deze omvatte onder meer Nepalese les, sight seeing Bhaktapur, een bezoek aan KAthmandu en wegwijs worden op het vlak van zaken als openbaar vervoer, winkels, scholen etc. Over elk van deze onderwerpen zou ik een blog-post kunnen schrijven, maar op dit moment, ga ik voor de samenvatting. (De computers hier zijn niet om over naar huis te schrijven en over een half uur valt de elektriciteit voor twee uur uit...)
De taalles was een van de vermoeiendste, maar ook een van de leukste onderdelen. IN een middag kregen Juliette en ik de basisgrammatica (werkwoorden, werkwoordsvormen, persoonlijke voornaamwoorden, bijvoegelijke naamwoorden, woordvolgorde in een zin, vragen stellen, standaardzinnen) te verstouwen. Een gemiddelde taalcursus neemt hiervoor 10 lessen van elk 2 tot 3 uur, maar hier schatten ze de intelligentie van de vrijwilligers hoog in en droppen ze alle info in een keer bij je. En dan mag je nog blij zijn dat ze je het Nepalese schrift besparen ;-)
De kennis van het Nepalees is echter van onschatbare waarde in mijn gastgezin. Ik woon de komende acht weken bij Krishna, zijn vrouw Rossani, hun twee zoontjes Krishnan (4 jr) en Suschan (9 maanden) en de ouders van Krishna. Ook Joyce woont er als ze in Nepal is, maar zoals gezegd is ze op het moment nog op vakantie. Krishna en zijn vrouw spreken perfect engels, maar Krishnan vertelt me zijn verhalen vooral in het Nepalees! Vaak snap ik nog maar half wat hij bedoelt, maar ik weet nu tenminste dat tapai jij is, dat hij mij dan bedoelt. En dankzij de viltstiften die ik hem cadeau gedaan heb, weten we nu alletwee de namen van de kleuren. Ik de Nepalese namen, hij de Engelse!
De familie is echt allerhartelijkst en ze zorgen fantastisch voor me. Zeker gisteren was hun hulp geweldig, toen ik verkouden in bed lag en Rossani speciaal voor mij een lichte noodlesoep bereidde en ’s avonds een stoomapparaat kwam brengen. Echt het ideale medicijn voor een verstopte neus! Daarna heb ik geslapen als een roos! Het huis waar ik woon is groot: vijf verdiepingen. Op de begane grond een plaatje als wc en een betegelde ruimte met een kraan en een d oucheslang als badkamer. Als het goed is hebben we zelfs een warme douche, maar Krishna heeft me gevraagd zuinig te zijn met water, dus ik heb (naar het voorbeeld van andere vrijwilligers hier) besloten een keer per twee dagen te douchen.
Op de eerste verdieping bevinden zich mijn kamer en die van Joyce. Mijn kamer is niet groot, maar wel gezellig. Een tafel, een stoel en een bed, precies wat ik nodig heb. Erboven is de woonkamer (met tv, dat dan weer wel) en de slaapkamers van de overige gezinsleden. Op de derde is de keuken en eetkamer. In de eetkamer zowel een tafe met zes stoelen als de traditionele rijstmatten. Een mooie combinatie van oud en nieuw, tradtioneel en modern. De vierde verdieping is bergruimte en op de vijfde sta je op een prachtig, zonnig dakterras...dat eigenlijk alleen wordt gebruikt om er de was te doen!
Tijdens onze introdagen heeft Krishna ons meegenomen met het openbaar vervoer naar Kathmandu. De bussen zijn een hele belevenis: zogenaamde expres-bussen zijn net zo snel als de stop-bussen, onderweg is het een groot toeterfestijn en de kosten van je rit worden geind door jongetjes die maximaal 12 jaar oud lijken te zijn. Tijdens het rijden hangen ze uit de deurpost (deuren worden alleen gesloten als er politie in de buurt is) en waarschuwen ze passagiers die langs de kant van de weg staan te wachten. Het is een voor westerlingen bijzonder systeem, maar hier lijkt het prima te werken: de bussen zitten goed vol en de passagiers hoeven nooit lang te wachten.
Bhaktapur zelf is een prachtige stad, zoveel weet ik zeker na drie dagen rondlopen hier. Van de sight seeing is echter niet zo heel veel blijven hangen. Dit kwam deels doordat ik te maken had met een overload aan informatie, maar ook deels doordat het vaak al enigszins schemerde tegen de tijd dat we bij de tempels aankwamen. Ik ben er echter van overtuigd dat er nog genoeg tijd is om alle momenten en mooie plekken te bekijken in de komende weken. Vandaag geniet ik lekker nog even van mijn relaxte dagje!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten