Dit voorjaar was ik te gast bij een Streekgala. Dat klinkt misschien glamoureus, maar in feite was het een open dag op de boerderij. Verschillende boerenbedrijven in de omgeving van Nijmegen hadden hun deuren geopend voor geïnteresseerde bezoekers. Ik koos voor een fruitteler. Deze boer kweekte voornamelijk appels en een zéér betrokken medewerker leidde me rond over het terrein. Hij (om de een of andere reden zijn er nog altijd meer boeren dan boerinnen) praatte honderduit over het bedrijf, de appelsoorten, de beste plukperiode, de opslag en de distributie van de appels. Ook maakten we met de pluktrein (vier houten kisten van 1,5 x 1,5 meter, waarin je op een appelkistje kon plaatsnemen) een ritje door de boomgaard.
Aan dat bezoek moet ik denken toen ik afgelopen dinsdag op het centraal station van Utrecht strandde, Een stroom- en wisselstoring tussen Utrecht en Den Bosch had zich razendsnel uitgebreid en tegen vijf uur lag al het treinverkeer van en naar Utrecht plat. Enorme chaos, eindeloze onduidelijkheid en talloze gestrande reizigers waren het gevolg.
Het grappige van deze verder vervelende situatie was: ineens veranderen alle mensen in appeltjes. Appels in twee smaken: zoet en zuur. De zure zijn eenvoudig te herkennen. Ze staan druk te bellen, zeuren over de dienstverlening van de NS, balen dat de accu van hun laptop leeg is en verzuchten “Waarom moet míj dit nu weer overkomen?” (Dat er op dat moment nog duizenden mensen zijn die hetzelfde lot hebben getroffen, ontgaat hen even).
De zoete appels daarentegen gaan rustig een boekje lezen, halen een verse koffie of maken een praatje met een van hun medepassagiers. Je zult begrijpen naar wel type mijn voorkeur uitgaat. Maar nu vraag ik me af: hoe komen die appels zo zuur? Daar heeft de appelboer me helaas niets over verteld. Zouden ze te vroeg geplukt zijn? En zou het helpen om ze met een banaan in een zak verder te laten rijpen??
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten