Sinds een tijdje ben ik geïnteresseerd in het boeddhisme. Waar het precies begon weet ik niet meer, maar ik zal het hieronder kort proberen te reconstrueren. Voor degene die al afhaken bij het woordje boeddhisme, maar die toch nieuwsgierig zijn naar deze column: skip gerust de volgende alinea en ga snel door naar het einde.
Mijn interesse ontstond vermoedelijk tijdens de yogales. Via yoga raakte ik geïnteresseerd in meditatie. Later las ik Innerlijk vuur. Een westerse vrouw op het pad naar verlichting van Vicki Mackenzie over Tenzin Palmo, de eerste westerse vrouw die verlichting bereikte. Het boek wakkerde mijn nieuwsgierigheid naar (Tibetaans) boeddhisme verder aan en als een ware boekenwurm verschanste ik me in de bibliotheek. De mooiste boeken sleepte ik mee naar mijn holletje. Daar genoot ik van de mooie platen in Boeddhisme in de Himalaya, leerde ik de basisprincipes uit Boeddhisme in een notendop van Bert van Baar en liet ik me inspireren door De mooiste wijze teksten van Boeddha door Hulskramer.
Kortom ik maakte er een serieuze studie van. Des te verbaasder was ik toen ik het afgelopen weekend in Scheveningen kwam. Ik struikelde zowat over de Boeddha-beelden. Een icoontje hier, een altaar daar en om de hoek een metershoge schuddebuikende Boeddha. Waarom staan al die beelden daar? Wat doen ze daar, aan het strand? Zijn de strandtenteigenaren fervente boeddhisten? Willen ze de badgasten bekeren? En wat betekenen ze voor de toeristen die in de zon liggen te bakken en ‘s avonds als rode kreeften naar huis keren? Zouden ze een idee hebben wat de beelden betekenen, waar ze voor staan?
Wie het weet, mag het zeggen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten