Bij wijze van figuurlijke schop onder mijn kont had ik me voorgenomen vandaag te gaan hardlopen. Om mezelf aan deze belofte te houden trok ik ’s ochtends direct mijn sportkleren aan. Dat was even zoeken, maar ergens onderin de kast vond ik toch nog iets draagbaars en in de meterkast stonden mijn sportschoenen trouw op me te wachten. Ik was klaar voor de start!
En, hoewel ik er tegenop zag, heeft het me goed gedaan. Niet alleen genoot ik van het weerzien met oude, vertrouwde plekken: door die bosjes liepen zogenaamd de potloodventers, daar bouwden we in de wilgentakken een schommel en daar zat ik met mijn eerste vriendje op een bankje. Ook liep ik het bekende rondje in de helft van de tijd die ik er vroeger voor nodig had gehad. Dat bood me precies de ego-boost die ik nodig had.
Halverwege het rondje kwam ik langs mijn oude middelbare school. Alles was er bij het oude gebleven… behalve dat het schoolgebouw ineens gekrompen leek te zijn! Of zou ik gegroeid zijn?
Ik vermoed dat laatste, gezien de kleur van mijn grote teen na afloop van het hardlopen… Hij was blauwpaars!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten