Ministerie van Noodsituaties

Of ik heb de afgelopen weken zitten slapen, of het is puur toevallig dat ik ineens twee keer in een week een bijzonder woord tegen kom. Schreef ik jullie gisteren over het stadshart, vandaag viel mijn oog op het begrip “ministerie van Noodsituaties.” Het schijnt al een tijdje in omloop te zijn, maar ik had er nog nooit van gehoord. Desalniettemin was ik direct geïnteresseerd, ja zelfs gefascineerd door deze ambtelijke entiteit.

Een ministerie van Noodsituaties, hoe zou dat eruit zien? Een hele hoop ambtenaren, die het allemaal erg druk hebben. Ze vergaderen, lopen heen en weer, leggen dossiers aan en overleggen met elkaar. Je vraagt je af waarmee ze zo druk zijn? Met het maken van noodplannen voor noodsituaties natuurlijk! En reken maar dat er héél erg veel rampen mogelijk zijn in een groot land als Rusland (17.098.242 km²; oftewel 2x de VS). Gezonken onderzeeërs, acute uitbraken van corruptie, grootschalige stakingen, opstandige deelrepublieken, ongebreidelde drankzucht, ingestorte mijnen en kernongelukjes. Om er maar een paar te noemen.

Maar aan een eenvoudige bosbrand lijken de ambtenaren van het ministerie van Noodsituaties niet te hebben gedacht. Zou de desbetreffende ambtenaar hebben zitten slapen? Of zou hij zijn plan kwijt zijn? Of heeft hij gedacht: “Zo’n ordinaire bosbrand, daar gaan we ons hier niet mee bezighouden. Wij zijn voor de echte rampen.” Of heeft hij misschien zijn hele carrière op de bosbranden zitten wachten, maar is hij enkele jaren geleden gedesillusioneerd met pensioen gegaan? Wie weet. Ik leef in elk geval mee met de Russen, die weliswaar een mooi ambtelijk apparaat hebben voor noodsituaties, maar dat in praktijk totaal nutteloos en overbodig blijkt te zijn.