Capac Hucha betekent mensenoffer. En er werden in deze tentoonstelling geen doekjes om gewonden: kinderen, soms zelfs baby’s werden op bijzondere wijze geofferd. De koning van de Inca’s kon op deze manier het contact met de voorouders herstellen en meer te weten komen over de werking van de kosmos. In de zalen werden diverse mummies van slachtoffers getoond. En zelfs na het horen van alle uitleg via de podcast, kan ik er met mijn hoofd niet bij dat deze mensen kinderen ellenlange tochten lieten maken, naar de meest onherbergzame delen van het rijk, om ze daar op kilometers hoogte te offeren, bijvoorbeeld door ze dronken te voeren en daarna aan onderkoeling te laten sterven of -nog gruwelijker- door met een bijl hun schedel in te slaan. Fascinerend, maar bovenal, macaber.
Gelukkig was er ook ruimte voor de prachtige kunstvoorwerpen die de Inca’s maakten. Talloze aardewerken schalen, eeuwenoude sieraden en kostbare stoffen. En het poppetje op de poster van de tentoonstelling. In mijn verbeelding een groot, statig beeld, maar in werkelijkheid een minuscuul poppetje van nog geen vijf centimeter hoog. Ook een Capac Hucha, maar dit keer een die bewondering en vertedering opwekt.

Geen opmerkingen:
Een reactie posten