Muziek en dans

Nu ik hier wat langer ben en blijf, leer ik hoe gaandeweg steeds meer over Nepal en de Nepalese cultuur. Er is hier zoveel om je over te verbazen als westerling! De onderwerpen waarover ik jullie zou kunnen schrijven zijn dan ook eindeloos: religie, onderwijs, gezinsleven, eten, gebruiken en gewoonten. In een blogpost gaat me dat niet lukken, maar ik ben ervan overtuigd dat ik hier nog lang genoeg ben om de belangrijkste dingen een keer langs te laten komen ;-)

Vandaag: vrije tijd. Musschien een erg on-Nepalees onderwerp om mee te beginnen, maar ik heb deze week toevallig een heuse muziekschool bezocht en mijn eerste dansles gehad.

De muziekschool is een initiatief van Kapil, een oude schoolvriend van Krisha, mijn gastvader. Hij geeft er voornamelijk vioolles, maar hij beschikt ook over een cello en zelfs een piano! In mijn ogen een behoorlijke luxe in een niet-westers land als Nepal. Kapil was dolenthousiast om me te ontmoeten, vroeg me de oren van het hoofd over muziekles in Nederland en vertelde me over zijn droom om in Nepal een echt strijkorkest op te richten. Ook mocht ik een van de violen proberen en leerde hij me een Nepalees volksliedje spelen. Erg leuk!


De dag erna, woensdag had ik mijn eerste Nepalese dansles. Ik moest er wel om 6.00 uur mijn bed voor uit, maar het was de moeite waard. Samen met Joyce en Juliette liepen we naar de dansschool. Daar begonnen we met een warming up: 15 minuten springen en ondertussen allerlei pasjes en armbewegingen doen. Pittig, maar daarna waren we wel warm! En de dans was erg leuk!!

Manav vidha griha

Namaste!


Mijn tweede werkdag zit er op! Ik werk sinds maandag op de Manav vidha griha school in Thimi. Het is een school voor geestelijk gehandicapten kinderen. De ca. 15 leerlingen (ze komen niet allemaal elke dag opdagen) zijn verdeeld over twee groepen. Tot nu toe heb ik meegelopen met de groep jongere leerlingen. In deze lessen ligt het accent op taal en rekenen. In de groep met oudere wordt hen ook een aantal beroepsmatige/ handvaardige activiteiten aangeleerd. Daarnaast is er in beide groepen veel aandacht voor sport en bewegen.

De school beschikt over een mooi gebouw met een groot groen grasveld ervoor, waar de kinderen in de pauzes kunnen zitten en spelen. Ook is er meer lesmateriaal voor handen dan ik had verwacht. Zo hebben ze bijvoorbeeld allerlei plaatjes en foto's gelamineerd en voorzien van klitteband aan de achterkant. Deze pictogrammen kunnen af en aan op het vilten schoolbord worden geplakt. Heel handig!

Mijn bijdrage tot nu toe bestaat voornamelijk uit het helpen en stimuleren van kinderen, die een bepaalde oefening of handeling moeilijk vinden. Ook teken ik soms plaatjes van woorden die de kinderen moeten leren (bv. vliegtuig, fiets, taxi) in hun schrift. De juf vraagt hen vervolgens om de woorden erbij te noteren. Erg leuk!

PS: Adres in Bhaktapur

Voor alle kaartjes, support-mail, pepernoten, etc., je kunt deze sturen naar:

Suvadra Foundation
t.a.v. Linda Vermeulen
P.O. Box 71
Bhaktapur
NEPAL

Dank je wel alvast!

Mijn kamer in Bhaktapur:

Aankomst in Bhaktapur

Woensdag 21 oktober om 10.30uur werd ik gebeld in mijn hotelkamer in Potala Guest House in Kathmandu. Het was Krisha, een van de twee coordinatoren van mijn vrijwilligerswerk in Bhaktapur (Joyce is t/m 26 oktober met vakantie). Een half uur eerder dan verwacht, dus snel de laatste spulletjes in mijn tas gepropt en toen naar beneden.

Samen reden we naar Hotel Manang om daar Julliete Broersen, een andere vrijwilligster op te pikken, maar van haar in eerste instantie geen spoor. Dit zorgde bij Krishna en mij voor enige verwarring en verbazing. Gelukkig vonden we haar even later toch en rond het middaguur reden we gedrieeen naar Bhaktapur. De rit nam een klein uur in beslag, maar Krishna vertelde me dat deze soms ook drie uur kan duren, afhankelijk van de files...

De eerste twee dagen verbleven Juliette en ik in het Kwhopa Guest House en waren gewijd aan een intensieve introductiecursus. Deze omvatte onder meer Nepalese les, sight seeing Bhaktapur, een bezoek aan KAthmandu en wegwijs worden op het vlak van zaken als openbaar vervoer, winkels, scholen etc. Over elk van deze onderwerpen zou ik een blog-post kunnen schrijven, maar op dit moment, ga ik voor de samenvatting. (De computers hier zijn niet om over naar huis te schrijven en over een half uur valt de elektriciteit voor twee uur uit...)

De taalles was een van de vermoeiendste, maar ook een van de leukste onderdelen. IN een middag kregen Juliette en ik de basisgrammatica (werkwoorden, werkwoordsvormen, persoonlijke voornaamwoorden, bijvoegelijke naamwoorden, woordvolgorde in een zin, vragen stellen, standaardzinnen) te verstouwen. Een gemiddelde taalcursus neemt hiervoor 10 lessen van elk 2 tot 3 uur, maar hier schatten ze de intelligentie van de vrijwilligers hoog in en droppen ze alle info in een keer bij je. En dan mag je nog blij zijn dat ze je het Nepalese schrift besparen ;-)

De kennis van het Nepalees is echter van onschatbare waarde in mijn gastgezin. Ik woon de komende acht weken bij Krishna, zijn vrouw Rossani, hun twee zoontjes Krishnan (4 jr) en Suschan (9 maanden) en de ouders van Krishna. Ook Joyce woont er als ze in Nepal is, maar zoals gezegd is ze op het moment nog op vakantie. Krishna en zijn vrouw spreken perfect engels, maar Krishnan vertelt me zijn verhalen vooral in het Nepalees! Vaak snap ik nog maar half wat hij bedoelt, maar ik weet nu tenminste dat tapai jij is, dat hij mij dan bedoelt. En dankzij de viltstiften die ik hem cadeau gedaan heb, weten we nu alletwee de namen van de kleuren. Ik de Nepalese namen, hij de Engelse!

De familie is echt allerhartelijkst en ze zorgen fantastisch voor me. Zeker gisteren was hun hulp geweldig, toen ik verkouden in bed lag en Rossani speciaal voor mij een lichte noodlesoep bereidde en ’s avonds een stoomapparaat kwam brengen. Echt het ideale medicijn voor een verstopte neus! Daarna heb ik geslapen als een roos!

Het huis waar ik woon is groot: vijf verdiepingen. Op de begane grond een plaatje als wc en een betegelde ruimte met een kraan en een d oucheslang als badkamer. Als het goed is hebben we zelfs een warme douche, maar Krishna heeft me gevraagd zuinig te zijn met water, dus ik heb (naar het voorbeeld van andere vrijwilligers hier) besloten een keer per twee dagen te douchen.

Op de eerste verdieping bevinden zich mijn kamer en die van Joyce. Mijn kamer is niet groot, maar wel gezellig. Een tafel, een stoel en een bed, precies wat ik nodig heb. Erboven is de woonkamer (met tv, dat dan weer wel) en de slaapkamers van de overige gezinsleden. Op de derde is de keuken en eetkamer. In de eetkamer zowel een tafe met zes stoelen als de traditionele rijstmatten. Een mooie combinatie van oud en nieuw, tradtioneel en modern. De vierde verdieping is bergruimte en op de vijfde sta je op een prachtig, zonnig dakterras...dat eigenlijk alleen wordt gebruikt om er de was te doen!

Tijdens onze introdagen heeft Krishna ons meegenomen met het openbaar vervoer naar Kathmandu. De bussen zijn een hele belevenis: zogenaamde expres-bussen zijn net zo snel als de stop-bussen, onderweg is het een groot toeterfestijn en de kosten van je rit worden geind door jongetjes die maximaal 12 jaar oud lijken te zijn. Tijdens het rijden hangen ze uit de deurpost (deuren worden alleen gesloten als er politie in de buurt is) en waarschuwen ze passagiers die langs de kant van de weg staan te wachten. Het is een voor westerlingen bijzonder systeem, maar hier lijkt het prima te werken: de bussen zitten goed vol en de passagiers hoeven nooit lang te wachten.

Bhaktapur zelf is een prachtige stad, zoveel weet ik zeker na drie dagen rondlopen hier. Van de sight seeing is echter niet zo heel veel blijven hangen. Dit kwam deels doordat ik te maken had met een overload aan informatie, maar ook deels doordat het vaak al enigszins schemerde tegen de tijd dat we bij de tempels aankwamen. Ik ben er echter van overtuigd dat er nog genoeg tijd is om alle momenten en mooie plekken te bekijken in de komende weken. Vandaag geniet ik lekker nog even van mijn relaxte dagje!

Voor de thuisblijvers

Reizen heft voordelen en nadelen. Zo mis ik hier in Nepal bijvoorbeeld de hagelslag, parken (of andersoortig groen) in de stad en het rechts rijden en lopen. Ook het sjouwen emt bagage is niet altijd ideaal.

Daar staat tegenover dat het weer hier beter is (zoning en warm), dat ik ontzettend veel leer over Nepal en de Nepali, dat Kathmandu een waar shoppingparadijs is, dat ik iedere dag nmieuwe avonturen meemaak en dat ik al veel leuke mensen heb leren kennen.

Het moge duidelijk zijn, de voordelen wegen ruimschoots op tegen de nadelen. Maar de thuisblijvers hoeven niet te treuren ;-)

Annapurna Sanctuary (2)

Omdat het zonde is om mijn avonturen tijdens de Annapurnatrek samen te vatten in berichtje, heb ik besloten hieronder nog een aantal leuke, grappige, spannende, interessante verhalen, anekdotes en gebeurtenissen te vertellen.

Dag 1, 7 oktober, Phedi → Dhampus → Pothana
Onze eerste dag van de trek is werkelijk total verregend. De avond voor ons vertrek (6 oktober) was het begonnen met regenen en het is niet meer gestopt tot laat in de avond van 7 oktober. 48 uur (!) regen aan een stuk dus. Aanvankelijk was ik nog enigszins optimistisch en verwachtte ik dat het ‘ s ochtends wel zou opklaren. Dat bleek helaas niet het geval. Dus snel nog even Pokhara ingelopen voor een regenbroek, -jas en een poncho, want hier was ik niet op voorbereid.



Om het allemaal nog iets erger te maken begon de wandeling met een steile klim van ca. 500 m. En om het nog een graadje erger te maken vertelde onze gids ons dat je normal prachtig uitzag had over de bergen, maar dat de wolken ons nu het zicht ontnamen. En om het nog iets droeviger te maken, waren de rivieren buiten hun oevers getreden, paden overstroomd en moesten we door stromen van zo’ n 50 cm. diep waden. Dat betekende - ook met waterdichte schoenen- natte voeten… En om onze belabberde toestand compleet te maken, kwamen de bloedzuigers ons vergezellen. BIj mij viel het mee (slechts 3 stuks), maar bij sommige van mijn groepsgenoten leverde het tamelijk bloederige taferelen op … (sokken met rode vlekken bijvoorbeeld).

Al met al een fijne start van onze tiendaagse trekking!

Dag 2. 8 oktober, Pothana → Landruk → Jhinu Danda
Vandaag warden we beloond voor onze ontberingen op dag 1. Bij het opstaan was het redelijk opgeklaard en hadden we voor het eerst uitzicht op de reusachtige witbesneeuwde toppen die ons omringden.

Eenmaal op pad liepen we langs prachtige lichtgroene rijstvelden en schattige dorpjes. Ook staken we de eerste hangbrug over; even wennen (maximal drie personen tegelijk), maar niet eng.

‘ s Middags, na ongeveer 6½ uur lopen, waren we bijna in Jhinu Danda. Het enige dat ons nog van onze lodge scheidde was een hoogteverschil van ongeveer 300 m, dat we met een stenen trap moisten overbruggen. Eenmaal boven stond iedereen te rekken en te strekken ;-) Gelukkig lagen er net buiten Jhinu een aantal warmwaterbronnen, waar we dankbaar gebruik van maakten.

Dag 3, 9 oktober, Jhinu Danda → Sinuwa → Bamboo
Vandaag hen ik mijn eerste dal bhaat, rijst met linzen, het Nepalese gerecht, gegeten. En het was heerlijk!

Dag 4, 10 oktober, Bamboo → Himalaya → Deorali
In Bamboo logeerden we in de Bamboo Lodge die door een Gurung familie werd gerund. Over het algemeen was het niet eenvoudig om contact te krijgen met de Nepalese bevolking in de Bergen ( er is een duidelijke scheiding tussen de toeristen en de oorspronkelijke bewoners), maar vandaag had ik geluk.

Vlak voor vertrek zag moeder Suk Devi dat ik Champie, een knuffelaap, in mijn tas wilde stoppen. Ze wees ernaar, pakte hem op en gaf hem even aan haar zoontje Prajol (net 1 jaar oud). Zoiets had hij nog nooit gezien en hij kraaide van plezier. Het leverde mooie plaatjes op.



We verlieten Bamboo (met Champie) en liepen verder het dal van de MOdi Khola in. Het pad werd omzoomd door eindeloze bamboebossen, die even later overgingen in gigantosche rhondondendronstruiken, c.q. –bomen. Ze stonden helaas niet in bloei, maar het rhodondendron is de nationale bloem van Nepal.

Dag 5, 11 oktober, Deorali → Macchapucchre Base CampVandaag een wat kortere dag (ca. 3 uur lopen), maar wel geleidelijk 500 m. omhoog. Om goed te acclimatiseren deden we het rustig aan. Een enkeling in mijn groep had lichte hoofdpijn of voelde dat de lucht ijler werd, maar zelf heb ik niks gemerkt en had ik geen klachten.

‘s Avonds heb ik mezelf beloond voor het reeds bereikte resultaat met een “apple roll” als toetje. Heerlijk!

Dag 6, 12 oktober, Macchapucchre Base Camp → Annapurna Base CampVandaag is de grote dag. Nog slechts 400 m. hoogteverschil, een wandeling van minder dan twee uur, scheidt ons van ons doel. De wandeling erheen was een genot voor alle zintuigen en ruim voor de lunch kwamen we aan in het Annapurna Base Camp.

Wow, wat is het daar mooi. Je staat in een brede vallei en wordt omgeven door enorme, gigantische, witte toppen. Dezelfde als die we op dag twee voor het eerst zagen, maar nu zijn ze ineens heel dichtbij! Een bijzondere ervaring.





Dag 7, 13 oktober, Annapurna Base Camp → Bamboo
Was het Annapurna Base Camp indrukwekkend toen we daar aankwamen, vandaag was het –voor zover mogelijk- nog indrukwekkender. OM 5.30 uur je slaapzak uit en de vrieskou in is geen pretje, maar de zonsopkomst boven de toppen van de Annapurna-Himalaya maken alles goed. Het was de moeite meer dan waard. De gouden gloed, die eerst de hoogte toppen bereikt, en daarna langzaam aan terrain wint, PRACHTIG!!



Maar na et ontbijt was het toch echt tijd om aan onze terugweg te beginnen. Het eerste deel kwam overeen met de heenweg, zij het dat we dit keer op een dag 1700 m. afdaalden. Op de heenweg hadden we drie dagen over dit stuk gedaan! Gelukkig is dalen eenvoudiger, al kon ik mijn knieen ‘s avonds wel voelen.

Dag 8, 14 oktober, Bamboo → Chomrong
Dag 9, 15 oktober, Chomrong → Ghandruk
Dag 10, 16 oktober, Ghandruk → BirethantiDe laatste drie dagen van onze trek waren mooi, ze voerden ons terug door de bossen, langs rijstvelden en over koeienpaadjes, maar iets minder spectaculair. We hadden ons doel immers bereikt. Maar hetw as elke stap, ook op de terugweg, waard! Wat een avontuur, wat een ervaring, WOW!

Annapurna trekking

Hallo allemaal! Ik ben terug! Na tien dagen trekken terug in de bewoonde wereld. De trek was in een word supergeweldigbijzonderspectaculairmooi! Daarboven in de Himalaya voel je je zo klein, de natuur is er zo machtig, dat is met geen pen te beschrijven. Het is er werkelijk prachtig en het was elke stap meer dan waard.

En het waren behoorlijk wat stappen: Tien dagen lopen in the middle of nowhere, gemiddeld zo’ n vijf uur per dag, meer dan 160 km in totaal, meer dan 5000 m. klimmen (en weer dalen), tot een hoogte van 4130m. in Annapurna Base Camp . Mijn spieren voelen nu als de staalkabels van de hangbruggen die we overstaken!

Het eerste stuk liepen we veelal tussen de rijstvelden door en paseerden we regelmatig kleine dorpjes en tea houses. Ook moesten we een aantal rivieren oversteken. Iets wat meestal betekende: een heel stuk naar beneden, om vervolgens aan de overkant van het dal diezelfde meters weer omhoog te moeten klimmen… Onderweg sliepen we in lodges. Prima adressen, maar erg primitief: we sliepen op meubels die we in Europa geen bed zouden durven noemen, kamers die van elkaar gescheiden waren d.m.v. een triplex plaat, zonder enige verwarming (in Annapurna Base Camp vroor het ‘s nachts!) en zonder noemenswaardige sanitaire voorzieningen. Maar je went eraan. En ik heb nog nooit zo van een warme douche genoten als vanmiddag ;-)

Hoger in de bergen werd het landschap kaler, maar zeker niet minder mooi. De witbesneeuwde toppen kwamen steeds een stukje dichter bij en langzaam maar zeker naderden we Annapurna Base Camp, het hoogtepunt van onze tocht. Daar staan, sterker nog, daar een zonsopkomst meemaken, is werkelijk een van de mooiste dingen die ik ooit heb meegemaakt. Ik heb het al eens gezegd, maar het was elke stap meer dan waard!!

De terugweg werd gekenmerkt door steile afdalingen en vanaf een bepaalde hoogte, veel koeien en muildieren die ons pad kruisden en soms ook bezetten ;-) En vandaag zijn we veilig teruggekeerd in Pokhara. Vanavond feestmaal en dan morgen terug naar Kathmandu!

P.S. Foto's volgen nog

Swayambanath (als ik zo tenmiste goed geschreven heb)

Plaatje: Bodnahath tempel

Wennen aan Nepal

Na twee, drie (?) (Ik ben de dagen nu al helemaal kwijt) dagen in Nepal begint het te wennen. De vuurdoop is voorbij en ik voel me niet langer alleen. HEt beste bewijs daarvoor is misschien wel dat ik gisteren niet meer naar het internetcafe ben gegaan om jullie op de hoogte te brengen van mijn laatste avonturen. “Another good sign” was dat ik gisteravond ‘moeite’ had met Nederlands schrijven na een dag waarop ik continu Engels had gesproken. Ik was niet langer alleen.
Dat begon al toen ik aan het ontbijt in Shanker-hotel de twee Engelsen die ik de avond ervoor bij toeval in lobby had ontmoet (en van wie ik de naam niet eens weet), trof. Zij waren hier voor de Everest-tour van GAP-adventures en moisten ook verkassen naar het Manang-hotel. Een buitenkansje in mijn ogen en ik vroeg hen gelijk of ik met hen mee kon rijden in de taxi. Dat was prima. Het was passen en meten in de mini-Suzuki (kleiner dan een Fiat-panda), maar met mijn backpack op de achterbank lukte het. En gelukkig was het niet ver.
Eenmaal in Manang-hotel ontmoette ik mijn eerste groepgenoot voor de Annapurna Sanctuary-tour: de Duitse Laura. Zij was echter diezelfde ochtend aangekomen, dus nog erg moe. Ik besloot daarom terug te gaan naar de lobby van het hotel. DAar trof ik op de valreep Val en Graeme uit Australie, die op het punt stonden met een taxi een tour door de zuidelijke valley van Kathmandu te gaan maken. “They didn’t mind if I would join them” so in “a split second I decided to come along.” En het bleek een prima beslissing te zijn: even de stad uit, wat frisse lucht, in goed gezelschap, and last but not least: ik heb prachtige, schattige dorpjes gezien.
Bungamati was een dorpje waar de tijd sinds de middfeleeuwen stil is blijven staan. Overal kuieren schapen, geiten en eenden door de smalle straatjes, waardoor voor de veranderinge eens geen verkeer denderde. Een verademing na Kathmandu! Ook de mensen waren er rustiger en vriendelijker. Ze groetten je zonder direct allerlei producten aan je te willen slijten. Erg relaxed!
Na Bungamati reden we door naar Chobar, een prachtige rit door de rijstvelden. Zo mooi al die terrassen en het groen! In Chobar bezochten we een kloof, waarover, jawel, een hangbrug was gespannen. En helaas voor mij, de kloof was dieper dan enkele meters. Maar ik liet me niet kennen en samen met Val liep ik de brug op. Ik concentreerde me op de prachtige prayer flags erboven en vanaf het midden van de brug had je prachtige uitzicht over de kloof (ene kant) en de valley (andere kant).
Al met al een geslaagde middag!
Zondagavond hadden we de eerste groepsmeeting voor de tour. In total zijn we met 14 mensen, maar drie Ieren waren nog niet aangekomen. Het gezelschap is wat betreft nationaliteiten behoorlijk gemengd: Duits, Nederlands, UK, Deens, USA, maar qua sekse overheersen de dames. Wat is dat toch met mannen: schrikt 6 uur wandelen per dag hen soms af?

Vandaag, maandag 5 oktober, hadden we een gezamenlijke citytour. We deden achtereenvolgens de Swambayanath stupa, Durbar Sq. en Bodnahath stupa aan. Van de beide stupa’s weet ik dat ze UNESCO world heritage zijn, en ze zijn die titel meer dan waard! De alziende ogen van Boeddha, de groen-geel-rood-blauw-witte prayer flags, de talloze bloemenslingers, de monniken in hun rood-gele gewaad, de Hindoes in hun felgekleurde gewaden met een rode tika op hun voorhoofd, de prayer wheels, de Om mani padme hom-muziek, de bellen die overal rinkelen om de goden te wekken. Het geheel was buitengewoon indrukwekkend.

Vanmiddag hebben we vrij, tijd dus om de laatste voorbereidingen te treffen voor de trekking. Morgenochtend vroeg vertrekken we naar Pokhara. Wellicht dat ik daar nog eenmaal kan emailen/ bloggen, maar daarna gaat het grote avontuur toch echt beginnen. Ik heb er zin in!

Aankomst in Kathmandu, Nepal

"Waar ben ik aan begonnen?" Die gedachte overheerste de eerste uren nadat ik in Nepal aangekomen was. De chaos bij de uitgang van het vliegveld, de rit naar het hotel, de vermoeidheid en de talloze nieuwe indrukken maakten dat ik me even heel klein voelde.

Maar inmiddels ben ik in het hotel aangekomen en na een half uurtje wachten kon ik al in mijn kamer. De eerste meevaller. En die kon ik goed gebruiken, want ik was moe en het enige dat ik nog wilde was slapen!

Het bed en de kamer waren prima, dus heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om eerst nog een paar uur te slapen. Misschien geen sexy begin van een reis, maar wel noodzakelijk, want ik was echt moe. Vannacht heb ik nauwelijks kunnen slapen. Ik weet niet of het kwam doordat ik al vijftien uur onderweg was toen we de nacht in vlogen (in totaal ben ik bijna 24 uur onderweg geweest), of dat het aan de (zo bleek later) Nepalese diplomat naast me lag, of dat drie vluchten op een dag gewoon te veel is, ik weet het niet. Maar het was niet relaxed.
En als je zo moe bent, geloof me, dan heb je nog even geen behoefte aan Nepalezen die je afzetten door 200 rps. voor een fles water of talloze Duitsers met aan elke voet drie kilo schoeisel...

Gelukkig lukte het me een paar uur te rusten en een beetje te slapen en daarna voelde ik me al iets beter. Mijn ritme is nog steeds ontregeld, maar ik voelde me fit genoeg om even het centrum in te lopen. Een mooie afleiding voor het verdriet dat ik nog steeds wel voel. Niet sexy, niet stoer, maar dan maar even wat minder stoer.

Op weg naar Thamel, het toeristische centrum, waar de straatjes uitpuilen van trekkingsshops, travel agencies en handnijverheidszaakjes, werd ik opnieuw overvallen door een stortvloed van nieuwe indrukken. Een greep uit de Nepalese doos: het links rijden (logisch misschien als buurland van India, maar ik had er niet bij stil gestaan), het getoeter overal, de overvolle busjes met Nepalezen erin en kinderfietsjes op het dak gebonden, saluerend hotelpersoneel dat groet met “ Namaste” (ook al heb ik dit inmiddels vier keer meegemaakt, ik weet nog steeds niet hoe ik er op moet reageren…).

De eerste foto’s zijn ook al geschoten en ik had ze graag gestuurd om jullie een eerste impressie te geven, maar ik ben mijn kabeltje vergeten. Tot nu toe doet alles hier me nog het meest aan India denken, meer dan aan het beeld dat ik me van Nepal had gevormd. Iets wat natuurlijk nergens op slaat, want ik ben nooit in India geweest, maar goed. Het beeld dat ik van India heb, zie ik hier op straat: vrouwen in fel gekleurde kleding en sluiers, chaotisch verkeer, afval op elke straathoek en vooral het uiterlijk van de mensen associeer ik met Indiase mensen.
De eerste foto’ s zijn trouwens niet mooi, maar dat klopt goed met mijn beeld van het land tot nu toe. Mooi is (nog) niet het passende woord. Daarvoor ben ik nog te zeer overweldigd door alle indrukken. Gelukkig werden de straatjes naarmate ik het centrum naderde snel kleiner, knusser, en het verkeer wat rustiger. En toen ik de eerste prachtig beschilderde riksja spotte, dacht ik “ Ja dit kan toch wel wat worden. Go for it, Linda!”

Straks loop ik nog even langs Hotel Manang, waar ik oorspronkelijk geboekt had, in de hoop dat ik daar alvast wat andere GAP-groepsleden ontmoet. En wie weet is er iemand met wie ik een hapje kan gaan eten.

Tot zover voor dit moment mijn verslag uit KAthmandu, Nepal. A presto!