Zomergasten

Elk jaar, midden in de zomer, wanneer het land piepend en krakend tot stilstand is gekomen, is er één onderwerp dat de gemoederen van hoogopgeleide Nederlanders nog bezighoudt, namelijk: Zomergasten. Wie worden er dit jaar gevraagd voor een interview? Welke beeldfragmenten zullen ze laten zien? En wie zal deze 22ste editie van het programma mogen presenteren?

Elke zichzelf respecterende intellectueel houdt zich met dit soort vragen bezig. Om nog maar niet te spreken over de mening die hij zich over het programma en aanverwante zaken moet vormen. Bijvoorbeeld: de gevraagde gasten zijn dit jaar erg voor de hand liggend, er is gekozen voor toegankelijkheid ten koste van de kwaliteit, de beeldfragmenten zijn mooi, maar weinig origineel en de presentatrice doet het aardig, maar waarom onderbreekt ze haar gasten toch voortdurend?

Zorgen, zorgen, zorgen. Die arme intellectuelen, is het eindelijk zomer, hebben ze een weekje vrij, moeten ze zich druk maken over zoiets. Ik heb met ze te doen. Over het algemeen laat ik Zomergasten ongemerkt aan me voorbijgaan. Op zondagavond zit ik liever met een wijntje op het terras dan dat ik een gesprek tussen Margriet van der Linden en een van de hooggeleerden van ons land bekijk en beluister.

Toch zwichtte ik gisteravond voor Zomergast Prem Radhakishun. Ik beschouw mezelf niet als een zichzelf respecterende intellectueel, maar wel als een zichzelf respecterende columnist. En als columnist schrijf je over die onderwerpen waar iedereen over praat. Ik kan dus niet langer achterblijven.

Het viel niet mee en het viel niet tegen. Er werd véél gepraat en de fragmenten eisten over het algemeen een redelijke voorkennis van de Nederlandse en internationale politieke geschiedenis. Die had ik niet. Evenmin kon ik de talloze namen die Prem liet vallen, allemaal plaatsen. Het was duidelijk een uitzending voor erudiete mensen “Ik maak geen zomergasten voor domme mensen,” aldus Prem Radhakishun.

Zijn enthousiasme daarentegen werkte aanstekelijk. De bevlogenheid straalde ervan af. Zijn gebaren waren groots, zijn lach uitbundig. En dit, tezamen met het tongetje dat precies tussen zijn boven en ondertanden doorkwam, nam hem voor me in.