Igor staat alleen

Nu ik veel thuis in Eindhoven ben, heb ik zeeën van tijd om te lezen. Ik lees boeken die al jaren op mijn leesverlanglijstje stonden, studieboeken, boeken die me door vrienden worden aangeraden en soms ook bekende nieuwe boeken. Zoals het laatste boek van Paulo Coelho: De winnaar staat alleen. Ik was er niet naar op zoek, maar het lag ergens verloren op een plank in de bibliotheek. Misschien was dat een veeg teken, al beschouwde ik het op dat moment nog als een buitenkansje om zo’n nieuw boek te kunnen lezen.

De roman kwam langzaam op gang en ik had vanaf het begin moeite om mijn aandacht erbij te houden. Het verhaal over de mondiale jet set die in Cannes samenkomt tijdens het Filmfestival wordt mooi beschreven, maar is in mijn ogen weinig origineel. En de ontdekking dat in een wereld waarin alles te koop is, een ding niet af te dwingen blijkt te zijn (de liefde), vind ik ook weinig opzienbarend.

Het boek werd een teleurstelling. Ik miste de sprookjesachtige landschappen, de persoonlijke ontwikkeling van de hoofdpersoon en de schets van een betere wereld. Weliswaar komt Igor gaandeweg tot inzicht, maar doordat hij daarvoor eerst een aantal mensen moest vermoorden is voor mij moeilijk te bevatten.

Op naar het volgende, vrolijkere boek: Waarom de Boeddha lacht.