Ik ga een boek schrijven!
Meer zeg ik er nog niet over. Eerst maar eens het eerste hoofdstuk op papier zien te krijgen...
vrijdag 30 april 2010
donderdag 29 april 2010
Het andere Rotterdam
Nee, dit is niet Gouda of Leiden. Dit is Rotjeknor. Ze zijn er dus echt: mooie, oude stukken Rotterdam. Kom, kijk en geniet! 
woensdag 28 april 2010
De Mac onder bibliotheken
Vorige week schreef ik jullie al in een bijzinnetje over de bibliotheek van Almere, maar daarmee heb ik de bibliotheek onvoldoende recht gedaan. De pas geopende bibliotheek heet, heel toepasselijk, de nieuwe bibliotheek. De eerste keer raakte ik nog een beetje gedesoriënteerd tussen de Doorkijk en de Luwte, maar tijdens mijn tweede bezoek wist ik er al aardig mijn weg te vinden.
Er zijn verschillende hoekjes en niveaus. Veel ronde vormen (zelfs halfronde boekenkasten), maar het blijft overzichtelijk. Soms word je even op het verkeerde been gezet, bijvoorbeeld dat de linkerroltrap omhoog gaat, maar eigenlijk is dat ook wel weer grappig. Het geheel is aangekleed met luxe loungebanken, stylish lampen en hippe vloerkleden met daarop afbeeldingen van lezers die helemaal in hun boek opgaan.
Het leuke van deze bibliotheek is vooral de indeling van de materialen, die is namelijk intuïtief. De bezoeker dient aan te voelen dat de kinderboeken zich op de Achterbank bevinden en dat de thrillers in de winkel Hoogspanning liggen. Minder vanzelfsprekend zijn voor mij de boeken over dieren in de Luwte en de kookboeken in de Living (kookboeken horen toch in de keuken?), maar dat zal wel een kwestie van gewenning zijn.
Eigenlijk is de bibliotheek van Almere de Mac onder de bibliotheken: vernieuwend, strak design en gebruiksvriendelijk. Heerlijk!
Er zijn verschillende hoekjes en niveaus. Veel ronde vormen (zelfs halfronde boekenkasten), maar het blijft overzichtelijk. Soms word je even op het verkeerde been gezet, bijvoorbeeld dat de linkerroltrap omhoog gaat, maar eigenlijk is dat ook wel weer grappig. Het geheel is aangekleed met luxe loungebanken, stylish lampen en hippe vloerkleden met daarop afbeeldingen van lezers die helemaal in hun boek opgaan.
Het leuke van deze bibliotheek is vooral de indeling van de materialen, die is namelijk intuïtief. De bezoeker dient aan te voelen dat de kinderboeken zich op de Achterbank bevinden en dat de thrillers in de winkel Hoogspanning liggen. Minder vanzelfsprekend zijn voor mij de boeken over dieren in de Luwte en de kookboeken in de Living (kookboeken horen toch in de keuken?), maar dat zal wel een kwestie van gewenning zijn.
Eigenlijk is de bibliotheek van Almere de Mac onder de bibliotheken: vernieuwend, strak design en gebruiksvriendelijk. Heerlijk!
dinsdag 27 april 2010
De bubbel
Zondagavond heb ik behalve Jong (zie blog van 26 april 2010) ook de eerste aflevering van BNN’s De bubbel gezien en ik kan het iedereen aanraden! Het is lang geleden dat ik zo gelachen heb om een tv-programma.
Het concept: drie gasten ( in dit geval: Joep van Deudekom, Peter Heerschop en Viggo Waas) worden één week lang in een luxueuze landvilla van de buitenwereld afgesloten. Geen radio, tv, internet of mobiele telefoon; noppes, nada, niente. En dat levert al gelijk de eerste schattige bekentenissen op. Joep van Deudekom: “Ik miste mijn mobieltje. Iedere keer als ik opstond voelde ik in mijn broekzak of hij er zat, maar hij zat er niet.”
Na een week krijgen de gasten allerlei nieuwsberichten voorgeschoteld met de vraag of het echt gebeurd is. Zo konden ze niet geloven dat de Hema-messen in het nieuws waren omdat een tbs’er er een vrouw mee had neergestoken. “Daarvan hoop je dat het niet waar is,” aldus Peter Heerschop. Tegelijkertijd leek hen de reportage over een neergestort vliegtuigje met vijf lijken hen waarschijnlijker dan die waarin wordt bericht over Minister De Jager die een eitje kopt.
Kortom, een frisse blik op de dagelijkse flow van nieuws die we over ons heen krijgen en veel lachen. Een aanrader, al was het alleen maar omdat Máxima volgende week meespeelt.
Het concept: drie gasten ( in dit geval: Joep van Deudekom, Peter Heerschop en Viggo Waas) worden één week lang in een luxueuze landvilla van de buitenwereld afgesloten. Geen radio, tv, internet of mobiele telefoon; noppes, nada, niente. En dat levert al gelijk de eerste schattige bekentenissen op. Joep van Deudekom: “Ik miste mijn mobieltje. Iedere keer als ik opstond voelde ik in mijn broekzak of hij er zat, maar hij zat er niet.”
Na een week krijgen de gasten allerlei nieuwsberichten voorgeschoteld met de vraag of het echt gebeurd is. Zo konden ze niet geloven dat de Hema-messen in het nieuws waren omdat een tbs’er er een vrouw mee had neergestoken. “Daarvan hoop je dat het niet waar is,” aldus Peter Heerschop. Tegelijkertijd leek hen de reportage over een neergestort vliegtuigje met vijf lijken hen waarschijnlijker dan die waarin wordt bericht over Minister De Jager die een eitje kopt.
Kortom, een frisse blik op de dagelijkse flow van nieuws die we over ons heen krijgen en veel lachen. Een aanrader, al was het alleen maar omdat Máxima volgende week meespeelt.
maandag 26 april 2010
Heftig
Hebben jullie toevallig gisteravond de uitzending Jong op Nederland 3 gezien? Het ging over Debralee, de Flair-columniste die over haar leven met kanker schreef.
Ik had de televisie al bijna uitgezet toen haar foto in de vooraankondiging van Jong mijn aandacht trok. Toevallig heb ik namelijk 2-3 weken geleden in Debralees column gelezen dat ze gefilmd werd voor een televisieprogramma. Die opname werd gisteren dus uitgezonden.
In het programma zag je een leuke, normale jonge meid met een niet zo normaal leven. Dagelijks neemt ze een hele batterij aan medicijnen en haar uitvaart is al tot in de puntje geregeld. Je ziet zelfs hoe een kist de verbrandingsoven ingaat. Anderzijds staat ze nog volop in het leven, werkt ze stug verder aan haar bucketlist en schildert ze de muur van de kamer waar ze opgebaard zal worden zelf roze. Een absurde combinatie, maar daarom juist erg mooi.
Debralees optimisme is eindeloos en werkt aanstekelijk. Ondanks alle ellende blijft ze lachen. Een wijze les die me diep van binnen raakt. Zeker wanneer er bij de aftiteling verschijnt dat Debralee kort voor de uitzending is overleden. Wat een klap! Ik neem mezelf direct voor nog meer van het leven te genieten, bij de dag te leven en leuke dingen niet meer uit te stellen. En natuurlijk wens ik haar man, vriendinnen en familie heel veel sterkte toe bij het verwerken van dit verlies.
vrijdag 23 april 2010
Uithoudingsvermogen
Als je nog in de race bent voor verschillende functies (zoals ik) is solliciteren eigenlijk een gevaarlijk onderwerp om over te schrijven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
In eerdere blogs heb ik sollicitanten wel eens vergeleken met kameleons (21 juli 2009). Iedere kandidaat probeert zich tijdens een sollicitatiegesprek zo goed mogelijk aan te passen aan de functie en het bedrijf. Ze nemen als het ware een schutkleur aan net zoals een kameleon dat in de natuur doet. Ook heb je soms de moed van leeuw nodig om werkgevers tegemoet te treden en dien je listig als een slang antwoord te geven op moeilijke vragen.
Ik realiseer me nu dat dit niet het hele verhaal is van de ideale sollicitant en de dierlijke eigenschappen die hij/ zij met zich meebrengt. Ik ben namelijk één belangrijke eigenschap vergeten: uithoudingsvermogen. De beste kandidaat is niet alleen degene die zich het beste aanpast, maar ook degene die dat het langste volhoudt. In dat opzicht zouden sollicitanten een voorbeeld kunnen nemen aan antilopen en gazellen, die met gemak een snelheid van 70 km/h halen en dat ook geruime tijd volhouden.
De ideale sollicitant is dus een combinatie van kameleon, gazelle, slang en leeuw. Wat voor misvormd fantasiebeest zou daaruit komen?
In eerdere blogs heb ik sollicitanten wel eens vergeleken met kameleons (21 juli 2009). Iedere kandidaat probeert zich tijdens een sollicitatiegesprek zo goed mogelijk aan te passen aan de functie en het bedrijf. Ze nemen als het ware een schutkleur aan net zoals een kameleon dat in de natuur doet. Ook heb je soms de moed van leeuw nodig om werkgevers tegemoet te treden en dien je listig als een slang antwoord te geven op moeilijke vragen.
Ik realiseer me nu dat dit niet het hele verhaal is van de ideale sollicitant en de dierlijke eigenschappen die hij/ zij met zich meebrengt. Ik ben namelijk één belangrijke eigenschap vergeten: uithoudingsvermogen. De beste kandidaat is niet alleen degene die zich het beste aanpast, maar ook degene die dat het langste volhoudt. In dat opzicht zouden sollicitanten een voorbeeld kunnen nemen aan antilopen en gazellen, die met gemak een snelheid van 70 km/h halen en dat ook geruime tijd volhouden.
De ideale sollicitant is dus een combinatie van kameleon, gazelle, slang en leeuw. Wat voor misvormd fantasiebeest zou daaruit komen?
donderdag 22 april 2010
Spannend dagje Almere
Hoewel deze titel klinkt als een contradictio in terminis, is dat niet het geval. Ik stapte namelijk gisterochtend om 6.00 uur nietsvermoedend uit mijn bed. Ik had niets anders dan een rustig dagje in de provinciestad Almere voor de boeg. Het enige dat nog een beetje reuring aan de dag kon geven was dat ik met vriendlief naast me op en neer naar Almere zou rijden. Maar de werkelijkheid bleek weerbarstiger…
Mijn ontspannen dagje Almere werd een van de spannendste dagen in mijn werkloze bestaan tot nu toe. Almere bleek een van de meest onverwachte steden van Nederland. In welke andere stad raak je op één dag betrokken bij een auto-ongeluk; verdwaal je in de übermoderne bibliotheek (waar de verschillende afdelingen ineens winkels heten, die tot de verbeelding sprekende namen hebben als Hoogspanning, de Living en de Doorkijk en waar romans gebroederlijk naast de managementboeken en kookboeken naast de waargebeurde verhalen staan); moet je een ellenlange Skoda Octavia stationwagen door een te smalle parkeergarage manoeuvreren; hang je als een echte hangjongere een groot deel van de dag in een café en ontvang je de uitslag van twee sollicitatiegesprekken?! Het is me toch echt allemaal overkomen gisteren. In Almere.
Mijn ontspannen dagje Almere werd een van de spannendste dagen in mijn werkloze bestaan tot nu toe. Almere bleek een van de meest onverwachte steden van Nederland. In welke andere stad raak je op één dag betrokken bij een auto-ongeluk; verdwaal je in de übermoderne bibliotheek (waar de verschillende afdelingen ineens winkels heten, die tot de verbeelding sprekende namen hebben als Hoogspanning, de Living en de Doorkijk en waar romans gebroederlijk naast de managementboeken en kookboeken naast de waargebeurde verhalen staan); moet je een ellenlange Skoda Octavia stationwagen door een te smalle parkeergarage manoeuvreren; hang je als een echte hangjongere een groot deel van de dag in een café en ontvang je de uitslag van twee sollicitatiegesprekken?! Het is me toch echt allemaal overkomen gisteren. In Almere.
zondag 18 april 2010
Hans Teeuwen zingt
De show Hans Teeuwen zingt afgelopen vrijdag in het Oude Luxor in Rotterdam stond als een huis. Hans Teeuwen heeft een dijk van een stem waarmee hij alles aankan. Hoog, laag; hard, zacht; snel, langzaam, hij kan het allemaal. Hij zong liedjes van zichzelf, maar ook van klassiekers als Frank Sinatra en Cole Porter. Langzame ballads en snelle swingende nummers. De begeleiding door zijn band de The Painkillers maakte het geheel compleet. Vooral de pianist Ruben Hein en de saxofonist Benjamin Herman (New Cool Collective) sprongen er positief bovenuit.
Dat Hans Teeuwen in het verleden als cabaretier op de bühne stond, is nog duidelijk te merken. Hij weet als geen ander contact te maken met de zaal en het publiek mee te krijgen. Ook schuwt hij het persoonlijk aanspreken van bezoekers op de eerste rij niet. Anderzijds bedient hij zich hier en daar nog van goedkope grappen en platvloerse liedjes, terwijl deze niet meer echt bij zijn nieuwe rol als jazzzanger passen.
Kortom, wie zich niet stoort aan flauwe grappen tussendoor en zin heeft in een avondje lekker swingen mag Hans Teeuwen zingt zeker niet missen.
Dat Hans Teeuwen in het verleden als cabaretier op de bühne stond, is nog duidelijk te merken. Hij weet als geen ander contact te maken met de zaal en het publiek mee te krijgen. Ook schuwt hij het persoonlijk aanspreken van bezoekers op de eerste rij niet. Anderzijds bedient hij zich hier en daar nog van goedkope grappen en platvloerse liedjes, terwijl deze niet meer echt bij zijn nieuwe rol als jazzzanger passen.
Kortom, wie zich niet stoort aan flauwe grappen tussendoor en zin heeft in een avondje lekker swingen mag Hans Teeuwen zingt zeker niet missen.
vrijdag 16 april 2010
Maffia
Maffia, een mooi woord. Het allitereert lekker: mooie, malafide maffiosi, bijvoorbeeld. Een mooi woord dus. Alleen jammer dat er achter dit onschuldige woord een vervelende wereld schuil gaat. Niet alleen in Italië, maar ook in Nederland. En terwijl vriendlief zich met enige regelmaat opwindt over de koekenboerenmaffia, heb ik tegenwoordig zelf een maffiabende ontdekt: de makelaarsmaffia.
Dat zit zo, sommige makelaars beloven je gouden bergen. Ieder weldenkend mens wordt daar achterdochtig van en vraagt dus door: Kan ik dit huis echt voor zo’n lage prijs kopen? Wat zijn de verborgen gebreken? Hoe zit het met de kosten van uw diensten? Wat zijn de bijkomende kosten?
Voor makelaars valt het niet altijd mee om deze lastige vragen van mondige burgers goed te beantwoorden. Zo heb ik een keer meegemaakt dat alles tot in den treure was doorgesproken, maar dat de makelaar desondanks was vergeten te vermelden dat zijn tarief, 1% van de aankoopsom, exclusief BTW was. Op een huis van een paar ton, maakt dat toch al snel honderden euro’s uit. Gelukkig hadden we met een eerlijke makelaar te maken, die, na enige discussie, zijn fout toegaf. Het betrof hier blijkbaar een hoffelijk exemplaar, zoals je ze niet vaak meer tegenkomt.
Minder fortuinlijk is het afgelopen met meneertje makelaar die beloofde een mooi huis voor een goede prijs te verhuren. Want na twee maanden was er nog geen huurder gevonden en werd meneertje makelaar zenuwachtig. Ondertussen waren er genoeg geïnteresseerden voor de woning, maar meneertje makelaar kon ze niet vinden. Toen de eigenaar daarop het heft in eigen handen nam en zelf een huurder regelde, kreeg meneertje makelaar het helemaal benauwd. Wat moest hij doen? Een rekening sturen? De sleutels houden? Ze in de gracht gooien?
Arm meneertje makelaar. Hij wist zich geen raad met de situatie. Hij had gefaald. Ten einde raad koos hij voor de vlucht naar voren door de huiseigenaar te bedreigen en te intimideren. En hij droomde ervan de eigenaar rekeningen en incassobureaus te sturen, maar in werkelijkheid durfde hij niets te ondernemen. Hij had immers geen poot om op te staan. Het is dan ook niet meer goed gekomen met meneertje makelaar. Langzamerhand raakte hij en zijn bureau aan lager wal. Maar ja, wat wil je ook als je niet eens de Nederlandse taal beheerst en teksten schrijft als: “Ben je nu wel bereidt te betalen?”
Dus jongens en meisjes, één wijze les (gratis en voor niets): kies niet het beroep van malafide makelaar (hoe mooi dat ook klinkt) en blijf uit de buurt van de makelaarsmaffia!
Dat zit zo, sommige makelaars beloven je gouden bergen. Ieder weldenkend mens wordt daar achterdochtig van en vraagt dus door: Kan ik dit huis echt voor zo’n lage prijs kopen? Wat zijn de verborgen gebreken? Hoe zit het met de kosten van uw diensten? Wat zijn de bijkomende kosten?
Voor makelaars valt het niet altijd mee om deze lastige vragen van mondige burgers goed te beantwoorden. Zo heb ik een keer meegemaakt dat alles tot in den treure was doorgesproken, maar dat de makelaar desondanks was vergeten te vermelden dat zijn tarief, 1% van de aankoopsom, exclusief BTW was. Op een huis van een paar ton, maakt dat toch al snel honderden euro’s uit. Gelukkig hadden we met een eerlijke makelaar te maken, die, na enige discussie, zijn fout toegaf. Het betrof hier blijkbaar een hoffelijk exemplaar, zoals je ze niet vaak meer tegenkomt.
Minder fortuinlijk is het afgelopen met meneertje makelaar die beloofde een mooi huis voor een goede prijs te verhuren. Want na twee maanden was er nog geen huurder gevonden en werd meneertje makelaar zenuwachtig. Ondertussen waren er genoeg geïnteresseerden voor de woning, maar meneertje makelaar kon ze niet vinden. Toen de eigenaar daarop het heft in eigen handen nam en zelf een huurder regelde, kreeg meneertje makelaar het helemaal benauwd. Wat moest hij doen? Een rekening sturen? De sleutels houden? Ze in de gracht gooien?
Arm meneertje makelaar. Hij wist zich geen raad met de situatie. Hij had gefaald. Ten einde raad koos hij voor de vlucht naar voren door de huiseigenaar te bedreigen en te intimideren. En hij droomde ervan de eigenaar rekeningen en incassobureaus te sturen, maar in werkelijkheid durfde hij niets te ondernemen. Hij had immers geen poot om op te staan. Het is dan ook niet meer goed gekomen met meneertje makelaar. Langzamerhand raakte hij en zijn bureau aan lager wal. Maar ja, wat wil je ook als je niet eens de Nederlandse taal beheerst en teksten schrijft als: “Ben je nu wel bereidt te betalen?”
Dus jongens en meisjes, één wijze les (gratis en voor niets): kies niet het beroep van malafide makelaar (hoe mooi dat ook klinkt) en blijf uit de buurt van de makelaarsmaffia!
maandag 12 april 2010
Overloper
Ik moet jullie iets bekennen: ik ben een overloper. Vroeger las ik de nrc.next, maar nu Aaf bij de Volkskrant zit en die krant ook op tabloid verschijnt, ben ik overgestapt. En ik moet zeggen, het valt niet tegen. Het is even wennen, maar de sudoku is in elk geval een stuk uitdagender.
Maar dit stukje gaat niet over een vergelijking tussen de nrc.next en de Volkskrant, het gaat over overlopers. En het wordt nog erger, want ik ben geen gewone overloper, nee, ik ben een dubbele overloper! Ik ben vandaag tijdens het hardlopen van zuid naar noord overgestoken...
Maar dit stukje gaat niet over een vergelijking tussen de nrc.next en de Volkskrant, het gaat over overlopers. En het wordt nog erger, want ik ben geen gewone overloper, nee, ik ben een dubbele overloper! Ik ben vandaag tijdens het hardlopen van zuid naar noord overgestoken...
zaterdag 10 april 2010
Werelds museum
In het begin moest ik heel erg wennen aan Rotterdam. En als ik zeg: heel erg, dan bedoel ik eigenlijk héél erg. De brug, het verhuizen, de inrichting en het naroepen op straat; alles zat tegen.
Gelukkig is het ergste nu achter de rug en heb ik gaandeweg meer tijd en rust om de stad te verkennen. En het leuke aan wonen in Rot-stad is dan dat je soms ineens bijzonder positief verrast wordt. Zo bezocht ik het vorige week voor het eerst het Wereldmuseum aan de Willemskade.
Een heerlijk museum in een prachtig oud gebouw. De collectie omvat gebruiks- en kunstvoorwerpen uit alle vijf de werelddelen. Van voodoo-poppen tot Boeddha-beelden en van een Afrikaans zwangerschapskleed tot Amerikaanse waterkruiken die meer dan duizend jaar oud zijn. Kortom, een interessante en fascinerende collectie.
Maar dat is niet de enige reden dat ik zo enthousiast ben over dit museum. Het bijzondere aan dit museum is dat het meer is dan een museum. Letterlijk, want het herbergt behalve de collectie ook een theater, een balzaal, en een kwaliteits-café-restaurant. Maar ook figuurlijk: het is een ontmoetingsplek. Een plek om even binnen te lopen, om je krantje te lezen, om te studeren, om te vergaderen, een cadeautje te kopen of een filmpje te pakken. Alle mogelijke drempels zijn weggenomen: de entree is gratis en ook de openingstijden: iedere dag van 10.00-22.00 uur, kunnen geen enkele belemmering meer vormen.
Kortom, het Wereldmuseum is een werelds museum!
Gelukkig is het ergste nu achter de rug en heb ik gaandeweg meer tijd en rust om de stad te verkennen. En het leuke aan wonen in Rot-stad is dan dat je soms ineens bijzonder positief verrast wordt. Zo bezocht ik het vorige week voor het eerst het Wereldmuseum aan de Willemskade.
Een heerlijk museum in een prachtig oud gebouw. De collectie omvat gebruiks- en kunstvoorwerpen uit alle vijf de werelddelen. Van voodoo-poppen tot Boeddha-beelden en van een Afrikaans zwangerschapskleed tot Amerikaanse waterkruiken die meer dan duizend jaar oud zijn. Kortom, een interessante en fascinerende collectie.
Maar dat is niet de enige reden dat ik zo enthousiast ben over dit museum. Het bijzondere aan dit museum is dat het meer is dan een museum. Letterlijk, want het herbergt behalve de collectie ook een theater, een balzaal, en een kwaliteits-café-restaurant. Maar ook figuurlijk: het is een ontmoetingsplek. Een plek om even binnen te lopen, om je krantje te lezen, om te studeren, om te vergaderen, een cadeautje te kopen of een filmpje te pakken. Alle mogelijke drempels zijn weggenomen: de entree is gratis en ook de openingstijden: iedere dag van 10.00-22.00 uur, kunnen geen enkele belemmering meer vormen.Kortom, het Wereldmuseum is een werelds museum!
vrijdag 9 april 2010
Alles anders (2)
Ik schreef het jullie al eerder: ik ben verhuisd. Van Den Haag naar Rotterdam. In kilometers niet de grootste verhuizing uit mijn nog jonge leventje, maar voor mij voelt het toch alsof ik naar een andere wereld ben verhuisd.
- Van jaren '30 woning met veel grandeur naar een galerijflat die nog jonger is dan ik zelf ben.
- Van een stad vol groen naar een stad met veel grijs.
- Van een stad waar je in het openbaar vervoer nog met de strippenkaart kunt reizen naar de onvolprezen "Vergeet niet uit te checken" OV-chipkaart.
- Van een woning met parket en enkel glas naar een goed geïsoleerd appartement met laminaat.
- Van alleen wonen naar samenwonen.
- Van een stad vol ministeries naar een stad vol wolkenkrabbers. (Ik ben er nog niet uit wat saaier of spannender is.)
- Van een stad waar zelden iets te beleven valt naar een stad waar elk jaar meer dan 900 evenementen plaatsvinden.
- Van een stad aan zee naar een stad waar een enorme rivier doorheen stroomt.
Nogal wat veranderingen dus. Gelukkig ben ik niet wezenlijk veranderd; mijn nieuwsgierigheid is er nog altijd. Ik ga dus de komende tijd lekker op ontdekkingstocht door mijn nieuwe stad. "Rotterdam, here I come!"
donderdag 8 april 2010
Alles anders
“Bloggers spotten trends, bepalen wat hot is wat not en krijgen zo steeds meer invloed. Sommigen hebben zelfs een sterrenstatus bereikt.” Dit las ik onlangs in een minizine waarvan ik de naam niet heb onthouden.
Nou, met die sterrenstatus gaat het nog niet zo hard. En van die groeiende invloed merk ik weinig. Maar goed, dat heb ik natuurlijk ook grotendeels aan mezelf te wijten: meer dan twee maanden geen nieuwe stukjes, telkens hetzelfde artikel bovenaan, dat is geen goede pr.
Ik kan natuurlijk 101 redenen aanvoeren voor deze tijdelijke radiostilte. Te weinig inspiratie en te veel afleiding. Ik was druk met verhuizingen, sollicitaties, gemeenteraadsverkiezingen en een nieuw huis in een nieuwe stad. Maar op dat soort excuses zitten jullie vast niet te wachten, dus daar zal ik jullie niet verder mee vermoeien.
IK ga gewoon weer schrijven. Misschien niet elke dag, maar wel regelmatig. Vanaf nu wordt alles anders. Meer posts, kortere berichten afgewisseld met langere stukken, andere onderwerpen, verschillende stijlen en bovenal meer experimenten. Laat me weten wat jullie ervan vinden!
Nou, met die sterrenstatus gaat het nog niet zo hard. En van die groeiende invloed merk ik weinig. Maar goed, dat heb ik natuurlijk ook grotendeels aan mezelf te wijten: meer dan twee maanden geen nieuwe stukjes, telkens hetzelfde artikel bovenaan, dat is geen goede pr.
Ik kan natuurlijk 101 redenen aanvoeren voor deze tijdelijke radiostilte. Te weinig inspiratie en te veel afleiding. Ik was druk met verhuizingen, sollicitaties, gemeenteraadsverkiezingen en een nieuw huis in een nieuwe stad. Maar op dat soort excuses zitten jullie vast niet te wachten, dus daar zal ik jullie niet verder mee vermoeien.
IK ga gewoon weer schrijven. Misschien niet elke dag, maar wel regelmatig. Vanaf nu wordt alles anders. Meer posts, kortere berichten afgewisseld met langere stukken, andere onderwerpen, verschillende stijlen en bovenal meer experimenten. Laat me weten wat jullie ervan vinden!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
