Het kan niet: gestudeerd hebben en dan werkloos thuis op de bank zitten. Beetje schoonmaken, af en toe boodschappen doen en koken voor manlief. Geen carrière, geen veeleisende baas, geen dwingende targets en geen hoogdravende ambities.
Het kan niet, het mag niet. Men spreekt er schande van, vriendinnen vragen me verbtwijfeld of ik me wel goed voel. En het moet natuurlijk niet te lang duren, maar op dit moment geniet ik er stiekem van. Inkopen doen terwijl de rest van Nederland op kantoor zit, op mijn gemakje de krant lezen en uitgebreid de tijd nemen voor familiebezoekjes.
Het kan niet, het mag niet, het hoort niet.
Maar ik doe het toch!
zaterdag 23 januari 2010
donderdag 21 januari 2010
Wennen aan Nederland
In de eerste weken nadat ik terug was uit Nepal vroeg iedereen me “Hoe is het om weer in Nederland te zijn? Ben je alweer een beetje gewend?” Ik antwoordde dan altijd vrolijk lachend “Ja hoor, ik ben weer helemaal gewend.” Ik was in een roes van thuiskomen en genoot met volle teugen van de warme douche en de stamppotten. Bovendien had ik het idee dat, omdat ik nu eenmaal Nederlandse van geboorte ben, ik niet echt aan de Nederlandse gebruiken en gewoonten hoefde te wennen.
Nu, na vier weken thuis, moet ik op die theorie terugkomen. Ik had het eerst nog niet zo in de gaten (weer die roes), maar eigenlijk moet ik juist nu in Nederland weer wennen. Van het huishouden tot alle technologische snufjes en van de bureaucratie tot de snelheid waarmee dingen veranderen.
In Nepal hoefde ik me niet druk te maken over koken, er werd voor me gekookt. In Nepal hoefde ik mijn fiets niet met 33 sloten vast te zetten, want ik ging overal te voet heen. In Nepal hoefde ik geen rekeningen te betalen, ik betaalde mijn gastgezin en dat was genoeg. In Nepal hoefde ik niet te kiezen uit 8 soorten jam, want ze eten daar geen jam. In Nepal had ik geen agenda, de afspraken onthield ik uit mijn hoofd. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Kortom, het leven daar was totaal anders. En ook al geniet ik van alle luxe hier om me heen, stiekem mis ik het eenvoudige leven toch ook wel.
Zucht, het is ook nooit goed…
Nu, na vier weken thuis, moet ik op die theorie terugkomen. Ik had het eerst nog niet zo in de gaten (weer die roes), maar eigenlijk moet ik juist nu in Nederland weer wennen. Van het huishouden tot alle technologische snufjes en van de bureaucratie tot de snelheid waarmee dingen veranderen.
In Nepal hoefde ik me niet druk te maken over koken, er werd voor me gekookt. In Nepal hoefde ik mijn fiets niet met 33 sloten vast te zetten, want ik ging overal te voet heen. In Nepal hoefde ik geen rekeningen te betalen, ik betaalde mijn gastgezin en dat was genoeg. In Nepal hoefde ik niet te kiezen uit 8 soorten jam, want ze eten daar geen jam. In Nepal had ik geen agenda, de afspraken onthield ik uit mijn hoofd. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Kortom, het leven daar was totaal anders. En ook al geniet ik van alle luxe hier om me heen, stiekem mis ik het eenvoudige leven toch ook wel.
Zucht, het is ook nooit goed…
maandag 11 januari 2010
Less is more
Het motto is “Less is more” geworden. Voor wie niet weet waar het over gaat: ik heb het over mijn Curriculum Vitae. Het opstellen van een goed CV is geen sinecure en het heeft dan ook even geduurd voordat ik een CV had waarmee ik de markt op durf (zie ook blog van 5 januari 2010).
Waarom “Less is more”? Om verschillende redenen. Allereerst heb ik de indruk dat vaak wordt gedacht ‘hoe langer mijn CV, hoe geschikter ik ben.’ Hoe meer je hebt gedaan, hoe beter je bent. Ik vind dat een kortzichtige manier van redeneren en zet me er met mijn CV tegen af.
In het verlengde daarvan vind ik het irritant dat mensen in hun CV ineens een hele andere toon aan slaan dan ze in het dagelijks leven doen. Je werkzaamheden heten ineens ‘verantwoordelijkheden’ en je hobby’s ‘nevenactiviteiten.’ Om nog maar te zwijgen over de term Curriculum Vitae zelf. Waar is de vernieuwing in sollicitatieland gebleven?
En dan mijn belangrijkste reden om mijn CV kort en krachtig te houden: alles is tegenwoordig op internet na te zoeken. In een tijd waarin dingen als mijn favoriete merk, burgerlijke staat en vakantiefoto’s op het web staan, voelt het onzinnig om in mijn levensbeschrijving uitgebreid in te gaan op vaardigheden en verantwoordelijkheden. Het past gewoon niet bij me.
Dus vanaf nu is mijn Levensloop superkort. Geen woonadres (in onze moderne wereld is fysieke woonplaats niet interessant meer), geen cursussen, geen beschrijvingen van verrichte werkzaamheden, geen apart kopje voor hobby’s en geen ICT-vaardigheden meer. Wie het wil weten, mag me ernaar vragen, dan vertel ik ze met plezier meer over mezelf. Of ik verwijs ze naar mijn blog ;-)
Waarom “Less is more”? Om verschillende redenen. Allereerst heb ik de indruk dat vaak wordt gedacht ‘hoe langer mijn CV, hoe geschikter ik ben.’ Hoe meer je hebt gedaan, hoe beter je bent. Ik vind dat een kortzichtige manier van redeneren en zet me er met mijn CV tegen af.
In het verlengde daarvan vind ik het irritant dat mensen in hun CV ineens een hele andere toon aan slaan dan ze in het dagelijks leven doen. Je werkzaamheden heten ineens ‘verantwoordelijkheden’ en je hobby’s ‘nevenactiviteiten.’ Om nog maar te zwijgen over de term Curriculum Vitae zelf. Waar is de vernieuwing in sollicitatieland gebleven?
En dan mijn belangrijkste reden om mijn CV kort en krachtig te houden: alles is tegenwoordig op internet na te zoeken. In een tijd waarin dingen als mijn favoriete merk, burgerlijke staat en vakantiefoto’s op het web staan, voelt het onzinnig om in mijn levensbeschrijving uitgebreid in te gaan op vaardigheden en verantwoordelijkheden. Het past gewoon niet bij me.
Dus vanaf nu is mijn Levensloop superkort. Geen woonadres (in onze moderne wereld is fysieke woonplaats niet interessant meer), geen cursussen, geen beschrijvingen van verrichte werkzaamheden, geen apart kopje voor hobby’s en geen ICT-vaardigheden meer. Wie het wil weten, mag me ernaar vragen, dan vertel ik ze met plezier meer over mezelf. Of ik verwijs ze naar mijn blog ;-)
dinsdag 5 januari 2010
CV-perikelen
Een nieuw jaar, nieuw huis, nieuwe woonplaats, kortom een nieuwe Linda. Dus ook hoog tijd voor een nieuwe baan. Vol enthousiasme ben ik, samen met de rest van werkend en solliciterend Nederland, op maandag 4 januari fris van start gegaan. Vacatures zoeken, het aanbod van uitzendbureaus checken, contact opnemen met de beloofde re-integratiecoach en … mijn CV updaten.
Bij dat laatste ging het hopeloos mis. Want wat een keuzes moet je dan ineens maken! Lettertype, grootte van de letter, regelafstand, kolommen, tussenkopjes, in kleur of zwart-wit, met foto of zonder. En dan heb ik het nog niet eens over de meer inhoudelijke vragen als: Wat vermeld je wel en wat niet? Wat is echt relevant? Gaan we voor “Less is more” of voor “Big is beautiful”?
Ik kwam er niet uit. Ik maak er graag een kunstwerkje van, maar dat mag dan weer niet, omdat dat onprofessioneel overkomt. En in alle sollicitatiehandboeken wordt het belang van een goed (lees: saai) CV tot in den treuren onderstreept. Dat maakt het er niet makkelijker op. Integendeel, de druk neemt alleen maar toe. En om er nog een schepje bovenop te doen, wordt er ook nog vaak geadviseerd om je CV aan te passen aan de functie waarop je solliciteert. Oftewel, de dilemma’s zijn niet eenmalig, nee, ze keren bij iedere sollicitatie terug.
Een ware nachtmerrie dus voor iemand niet gemakkelijk keuzes maakt, die graag creatief bezig is en die bovendien een perfectionist is. Jullie begrijpen, het echte solliciteren staat nog even in de ijskast. Eerst maar eens een mooi curriculum vitae ontwerpen…
Bij dat laatste ging het hopeloos mis. Want wat een keuzes moet je dan ineens maken! Lettertype, grootte van de letter, regelafstand, kolommen, tussenkopjes, in kleur of zwart-wit, met foto of zonder. En dan heb ik het nog niet eens over de meer inhoudelijke vragen als: Wat vermeld je wel en wat niet? Wat is echt relevant? Gaan we voor “Less is more” of voor “Big is beautiful”?
Ik kwam er niet uit. Ik maak er graag een kunstwerkje van, maar dat mag dan weer niet, omdat dat onprofessioneel overkomt. En in alle sollicitatiehandboeken wordt het belang van een goed (lees: saai) CV tot in den treuren onderstreept. Dat maakt het er niet makkelijker op. Integendeel, de druk neemt alleen maar toe. En om er nog een schepje bovenop te doen, wordt er ook nog vaak geadviseerd om je CV aan te passen aan de functie waarop je solliciteert. Oftewel, de dilemma’s zijn niet eenmalig, nee, ze keren bij iedere sollicitatie terug.
Een ware nachtmerrie dus voor iemand niet gemakkelijk keuzes maakt, die graag creatief bezig is en die bovendien een perfectionist is. Jullie begrijpen, het echte solliciteren staat nog even in de ijskast. Eerst maar eens een mooi curriculum vitae ontwerpen…
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
