De kogel is door de kerk!

Weten jullie het nog? Dat ik jullie schreef over de dilemma’s van een werkloze en de talloze keuzemogelijkheden die er op dat moment open liggen? Dat is pas een maandje geleden!

Inmiddels heb ik mijn besluit genomen: ik ga 2,5 maand naar Nepal!! Ik vertrek begin oktober en ga eerst twee weken rondreizen. Daarna ga ik acht weken les geven op een regeringsschooltje in Bhaktapur. Medio december vlieg ik weer naar Nederland. Ik heb er echt ongelofelijk veel zin in!

En omdat 2 oktober al best snel is ben ik direct aan de slag gegaan met alle voorbereidingen: vaccinaties halen, visum aanvragen, uitrusting en reisapotheek op orde brengen, huis opruimen en verhuren, verzekeringen regelen. Er komt nog best wat bij kijken bij zo’n reis. Gelukkig ben ik nog eventjes werkloos en heb ik daardoor alle tijd!

Vakantiepret

Vorige week kwam ik terug van een heerlijke, echt een heerlijke vakantie in Griekenland. Een week lang mochten vriendin J. en ik genieten van zon, zee en strand. Relaxter dan dat kan bijna niet en dus waren we helemaal zen.

Dat we ’s ochtends vroeg om 5.30 uur zouden vliegen, kon ons niet deren. We waren zen. Dat we ons voor deze vlucht ’s nachts om 3.00 uur op Schiphol moesten melden, raakte ons niet. We waren zen. De rij voor de incheckbalie liet ons koud. We waren zen.

Maar toen de dame achter de balie mijn handbagage wilde wegen… toen ging het mis. Omdat mijn koffer weinig woog (11 kg) vroeg de dame me mijn rugzak ook even op de band te zetten. Die bleek 6,5 kilo te wegen, terwijl 5 kg het maximum is. Een hele toestand volgde: rugzak open, spullen eruit, koffer open, extra spullen erin, handtas nog steeds te zwaar, nog meer spullen eruit, die in mijn koffer erbij proppen, duwen en trekken om de ritsen weer dicht te krijgen. En dat terwijl er minstens vijftien boze blikken in mijn rug prikten…

Het voorval duurde in totaal misschien drie minuten, maar voor mijn gevoel was het een eeuwigheid. En de woede die ik voelde, ai ai ai! Van dit soort machtsmisbruik zonder logica gaan mijn nekharen echt recht overeind staan. De bagage gaat namelijk uiteindelijk toch mee, dus wat maakt het uit of het in het ruim ligt of in de cabine?!

De rest van de vakantie was ik gelukkig weer heerlijk zen.

Wervelende show: Los Vivancos

Sorry, lieve lezers dat jullie me, zonder aankondiging nota bene, bijna twee weken hebben moeten missen. Ik was op vakantie! En omdat ik helaas nog niet zo beroemd ben als Aaf of Martin Bril heb ik geen vervanger… Dus ben ik er gewoon een weekje tussenuit gesneakt.

Maar ik ben nu weer helemaal terug; vol nieuwe energie, frisse ideeën en eindeloze inspiratie. Het bruist, bubbelt en het doet, dus de komende dagen allerlei nieuwe stukjes. Niet altijd in chronologische volgorde, maar ik hoop dat jullie me dat vergeven.

Gisteravond was ik naar Los Vivancos, een groep van zeven Spaanse broers, over wie in elk zichzelf respecterend (vrouwen-) blad de afgelopen weken een artikel stond. In recensies wordt deze groep onder andere omschreven als “krachtig, sensueel en vol passie” maar ook de formulering “sex Gods of flamenco” wordt genoemd. Dat moest ik zien!

Dus zat ik gisteren in het Beatrixtheater in een zaal vol vrouwen tussen de 15 en de 85. Allemaal kwijlden ze om het hardst om deze zeven mannen, die, het moet gezegd worden, inderdaad een goddelijk lichaam hadden. Dit waren geen Griekse goden, maar Spaanse! Er werd dan ook volop gefloten toen de shirts uitgingen en de vrouwen op de voorste rij smeekten om een handkus. De gelukkige uitverkorenen zullen de komende jaren hun hand niet wassen, dat zullen jullie begrijpen!

Maar er was meer dan de al zo uitgebreid besproken goed getrainde lichamen. Bovenal zetten de mannen een geweldig spectaculaire show neer, waarin muziek en dans samen een prachtig geheel vormden. De veelzijdigheid van de groep is bijzonder. Ze bespeelden instrumenten als viool, cello, gitaar, fluit, slagwerk en ze dansten in alle mogelijke stijlen van klassiek ballet en moderne dans tot acrobatiek en breakdance. Maar Spaans als deze jongens waren, voerde flamenco de boventoon als de verbindende schakel tussen de diverse scènes. In deze dans kwamen hun talenten het best tot hun recht. Ik heb nooit geweten dat je met je voeten zoveel verschillende klanken kunt produceren. Laat staan dat je dat twee minuten lang in een extreem hoog tempo, als een soort ratelaar, volhoudt. Als ik niet beter wist zou ik zeggen dat ze door de duivel bezeten zijn!

Kortom, een prachtige show die ik iedereen kan aanbevelen!