Verdacht geval

Bij mijn moeder in de straat staat een grote blauwe vrachtwagen. Hij staat er sinds vrijdagavond. Niets bijzonders, zou je denken. Maar aan deze truck hangt een luchtje, ik zeg het je. Ik vertrouw het zaakje niet. Want wat doet een Poolse vrachtwagen vier dagen lang in een chique woonstraat? Zo’n straat waar op iedere oprit twee Jeeps en nog een boodschappenautootje staan, behalve op de onze. Een straat waar de bewoners hun golden retriever voor dag en dauw uitlaten op het gras van de ruime middenberm. Een middenberm waar de gemeentelijke groenvoorzieningen ieder voorjaar weer narcissen uit het gras naar boven te toveren, ondanks dat bewoners oogluikend toestaan dat hun schattige kindjes in Ralph Lauren- kleding ieder jaar minstens één bosje plukken. De bloeiende rododendrons aan de randen van het grasveldje maken het decor voor deze bloemenmeisjes compleet. Een straat met veel groen dus, en veel luxe.

Tegen die achtergrond steekt de korenblauwe vrachtwagen vreemd af. Hij beslaat minstens zes parkeervakken en het uitzicht vanuit de zonnige serres wordt er enigszins door belemmerd. Gelukkig kunnen we daar wel over heen komen. Maar wat móet die vrachtwagen daar? Waarom staat hij hier? Het is een verdacht geval. Het is alsof er een ruimtecapsule met witte aliens is geland in de straat en iedereen zich verwonderd afvraagt wat er is gebeurd. Er zijn toch vrachtwagenparkeerplaatsen langs de snelweg? Met alle voorzieningen die een trucker zich kan wensen? En willen vrachtwagenchauffeurs niet altijd zo snel mogelijk hun lading op de plaats van bestemming lossen? Zo snel mogelijk naar huis, naar het vrouwtje?

Een grote korenblauwe Poolse vrachtwagen in een woonwijk is een vreemd fenomeen, maar het wordt nog vreemder. Het toeval wil namelijk dat ik, terwijl de vrachtwagen er stond, een keer friet ging halen bij de snackbar even verderop in de straat. Daar kwam ik de chauffeur van het blauwe gevaarte tegen. Een kleine norse man, die de uitbater snauwend vroeg of er iemand Engels sprak. Zijn haar was gemillimeterd en grijzend, hij droeg een grauwe sweater en een fluorescerende gele broek over zijn spijkerbroek. Bij de vrouw van de uitbater bestelde hij vijf friet met ketchup, vijf boordjes hamburger, alleen met uitjes en saus, geen groenten, vijf kipcorns en zes blikjes cola. Vervolgens voegde hij daar nog aan toe dat hij de ‘fries welldone’ wilde en herhaalde hij dat hij de hamburgers zonder groenten wilde. Vriendelijkheid kwam in zijn vocabulaire duidelijk niet voor.

Wat een bestelling! Vijf porties van alles. Ik wist dat truckers doorgaans een voorkeur hebben voor veel en vet eten, maar dit sloeg alles. Dit was te veel, dit kón hij niet alleen opeten. Er moesten zich dus meer personen in de vrachtwagen bevinden. En zo kwam ik op het idee dat er in de laadruimte van de wagen vier Chinezen moesten zitten, in afwachting van valse paspoorten die door een handlanger in Eindhoven zouden worden afgeleverd. De paspoorten waren echter onderschept en dus moesten ze wachten tot er nieuwe gebracht zouden worden. De arme drommels! Vier dagen lang stilzitten in de achterbak van een truck, zonder stromend water, zonder sanitaire voorzieningen en zonder eten en drinken, op dat frietje na.

Wat doe je in zo’n geval als bewoner, als er vier dagen een grote korenblauwe Poolse vrachtwagen in je straat geparkeerd staat en de chauffeur bij de frietboer vijf porties eten besteld? Bel je de politie met de suggestie dat er sprake is van mensensmokkel? Ga je zelf polshoogte nemen bij de vrachtwagen door een praatje te maken met de chauffeur? Of laat je de zaak op zijn beloop onder het mom van “Het gaat mij niets aan en ik weet van niets.” Uiteindelijk werd het dat laatste. Want hoewel de vrachtwagen in mijn ogen een vreemd en verdacht geval was, vond mijn moeder de verklaring dat er illegale Chinezen in de vrachtwagen zouden zitten ook vreemd. Misschien heb ik gewoon te veel fantasie…