Vrouwen

Op zomaar een doordeweekse dinsdag hebben mijn zusje en ik vrij genomen om naar de sauna te gaan. Dit soort bezoekjes vergt altijd een gedegen afstemming van onze drukke schema’s en zodoende zijn we uitgekomen op een dames- en badkledingdag. We besluiten ons hierdoor niet te laten weerhouden, het is immers de enige dag waarop onze agenda’s matchen.

De reis erheen verliep voorspoedig en eenmaal binnen kregen we van de baliejuffrouw een uitgebreide uitleg hoe de polsbandjes werkten en hoe we ons kluisje open en dicht konden maken. We kleedden ons om en gingen naar binnen. Eenmaal in de sauna viel het mij op dat er vrouwen waren in werkelijk alle soorten en maten. Jong en oud, dik en dun, blond en donke, en nu komt het…, blank en gekleurd. Niet alleen de bikini’s hadden alle kleuren van de regenboog, ook de huidskleur van de aanwezigen liepen uiteen van blankwit tot pikzwart. Iets wat samen met de bontgekleurde bikini’s en badpakken een prachtig schouwspel opleverde. En laten we ook de badjassen niet vergeten: ik wist namelijk niet dat er zoveel verschillende kleuren roze bestonden.

Het kleurenspectrum was breed en zo waren de gespreksonderwerpen van de verschillende badgasten. Sommigen keuvelden over de plaatselijke supermarkt, een enkeling had het over de politiek en vaak bleef het gesprek steken in hoe heet de sauna was en hoe koud de douche erna. Het leverde in elk geval een vrolijk gekrakeel op, dat nog werd versterkt door de akoestiek van een zwembadomgeving.

Maar het zette mij ook aan het denken: was dit niet integratie ten top? Dat iedereen in Nederland naar de sauna kan, al dan niet op een speciale dag? Of was het gegeven dat deze vrouwen massaal op badkleding- en vrouwendag naar de sauna komen juist een teken dat ze nog niet zo ingeburgerd waren als we misschien zouden willen? Nu weet ik wel dat het al dan niet bezoeken van de sauna weinig te maken heeft met inburgeren, het gaat immers niet om het kunnen functioneren in de Nederlandse maatschappij of de vrijheid van meningsuiting, maar toch. Het is een interessant fenomeen om over te filosoferen.

Ik kan me namelijk goed voorstellen dat saunabezoek de integratie bevordert. Je ziet je seksegenoten uit andere culturen eens zonder hoofddoek en andere lagen beschermende kleding. En zo in badkleding lijken we ineens verrassend veel op elkaar! Bovendien is een saunabezoek een bijzonder relaxte aangelegenheid waardoor alle stress van de hectische Nederlandse samenleving van onze schouders glijdt. Zo komen we al keuvelend over de infrarood sauna en het koude dompelbad al snel tot een oplossing voor de vermeende integratieproblematiek. Nu, waar blijft die subsidie voor saunabezoek?

Een bijzonder fenomeen

De afgelopen week was ik in Millingen aan de Rijn. Voor wie vroeger niet goed was in aardrijkskunde: dit schattige dorpje ligt ongeveer 15 kilometer ten oosten van Nijmegen aan de Waal. Het was er prachtig, we hebben er heerlijk gewandeld, gegeten en uitgerust. En tussen al het relaxen door kreeg ik ook nog eens de unieke kans om er een bijzonder fenomeen aan een nader onderzoek te onderwerpen.

Het geval wil namelijk dat er in de B&B waar we sliepen ook vier 40+ vrouwen logeerden. Nu zullen alle 40+ lezers van deze blog verontwaardigd uitroepen: “Wat is daar mis mee?!” “Niks” Er doet zich enkel een bijzonder fenomeen voor wanneer een groepje 40+ ‘meisjes’ samen gezellig een ‘weekje weg in eigen land’ doen. Ik had het geluk dat ik er dit keer bovenop zat; letterlijk, want onze kamer lag boven de kamer van desbetreffende dames. Dus trok ik, niet te beroerd om tijdens mijn vakantietje grondig veldwerk te verrichten, er als een heuse amateursociobioloog op uit om het fenomeen te bestuderen.

In de observatiefase heb ik de volgende symptomen waargenomen:
- het lopen op Crocs, met sokjes erin, liefst in een vloekende kleur
- het je bezatten met een fles goedkope rosé en ondertussen de grote Bijbelquiz spelen
- het bespreken van de nieuwste Cillit Bang producten en het effect daarvan op het aanrecht, respectievelijk je zilveren ringen

Daarnaast was ook het bespreken van de volgende kleur haarverf erg populair. De vrouwen van tegenwoordig zijn blijkbaar ook niet meer wat het geweest is; ze worden steeds sneller grijs. En het dragen van je meest verwassen en meest zaaddodende pyjamabroek aan het ontbijt in de gemeenschappelijke woonkamer was ook erg populair. Nu heb ik daar niets op tegen, begrijp me niet verkeerd, maar dan moeten de dames ook niet meer klagen over een ingedut liefdesleven en een te lage frequentie!

De verhalen over burgemeester uit gemeente X vormden een van de interessantere gespreksonderwerpen. De beste man was door zijn vrouw verlaten en zijn minnares was ook al niet meer beschikbaar. Ach gossie!

Alleen jammer dat ik niet heb kunnen achterhalen om welke gemeente het ging.

Tot zover mijn observaties uit Millingen aan de Rijn

Druk? Hoezo?

3 boeken lezen,
2 optredens geven,
5 sollicitatiebrieven schrijven,
2 wassen draaien,
1 keer op en neer vanuit Den Haag naar Maastricht,
4 maaltijden koken en
5 keer mediteren

En dat alles in één week. Tja…het leven van een werkloze gaat niet over rozen...

Verdacht geval

Bij mijn moeder in de straat staat een grote blauwe vrachtwagen. Hij staat er sinds vrijdagavond. Niets bijzonders, zou je denken. Maar aan deze truck hangt een luchtje, ik zeg het je. Ik vertrouw het zaakje niet. Want wat doet een Poolse vrachtwagen vier dagen lang in een chique woonstraat? Zo’n straat waar op iedere oprit twee Jeeps en nog een boodschappenautootje staan, behalve op de onze. Een straat waar de bewoners hun golden retriever voor dag en dauw uitlaten op het gras van de ruime middenberm. Een middenberm waar de gemeentelijke groenvoorzieningen ieder voorjaar weer narcissen uit het gras naar boven te toveren, ondanks dat bewoners oogluikend toestaan dat hun schattige kindjes in Ralph Lauren- kleding ieder jaar minstens één bosje plukken. De bloeiende rododendrons aan de randen van het grasveldje maken het decor voor deze bloemenmeisjes compleet. Een straat met veel groen dus, en veel luxe.

Tegen die achtergrond steekt de korenblauwe vrachtwagen vreemd af. Hij beslaat minstens zes parkeervakken en het uitzicht vanuit de zonnige serres wordt er enigszins door belemmerd. Gelukkig kunnen we daar wel over heen komen. Maar wat móet die vrachtwagen daar? Waarom staat hij hier? Het is een verdacht geval. Het is alsof er een ruimtecapsule met witte aliens is geland in de straat en iedereen zich verwonderd afvraagt wat er is gebeurd. Er zijn toch vrachtwagenparkeerplaatsen langs de snelweg? Met alle voorzieningen die een trucker zich kan wensen? En willen vrachtwagenchauffeurs niet altijd zo snel mogelijk hun lading op de plaats van bestemming lossen? Zo snel mogelijk naar huis, naar het vrouwtje?

Een grote korenblauwe Poolse vrachtwagen in een woonwijk is een vreemd fenomeen, maar het wordt nog vreemder. Het toeval wil namelijk dat ik, terwijl de vrachtwagen er stond, een keer friet ging halen bij de snackbar even verderop in de straat. Daar kwam ik de chauffeur van het blauwe gevaarte tegen. Een kleine norse man, die de uitbater snauwend vroeg of er iemand Engels sprak. Zijn haar was gemillimeterd en grijzend, hij droeg een grauwe sweater en een fluorescerende gele broek over zijn spijkerbroek. Bij de vrouw van de uitbater bestelde hij vijf friet met ketchup, vijf boordjes hamburger, alleen met uitjes en saus, geen groenten, vijf kipcorns en zes blikjes cola. Vervolgens voegde hij daar nog aan toe dat hij de ‘fries welldone’ wilde en herhaalde hij dat hij de hamburgers zonder groenten wilde. Vriendelijkheid kwam in zijn vocabulaire duidelijk niet voor.

Wat een bestelling! Vijf porties van alles. Ik wist dat truckers doorgaans een voorkeur hebben voor veel en vet eten, maar dit sloeg alles. Dit was te veel, dit kón hij niet alleen opeten. Er moesten zich dus meer personen in de vrachtwagen bevinden. En zo kwam ik op het idee dat er in de laadruimte van de wagen vier Chinezen moesten zitten, in afwachting van valse paspoorten die door een handlanger in Eindhoven zouden worden afgeleverd. De paspoorten waren echter onderschept en dus moesten ze wachten tot er nieuwe gebracht zouden worden. De arme drommels! Vier dagen lang stilzitten in de achterbak van een truck, zonder stromend water, zonder sanitaire voorzieningen en zonder eten en drinken, op dat frietje na.

Wat doe je in zo’n geval als bewoner, als er vier dagen een grote korenblauwe Poolse vrachtwagen in je straat geparkeerd staat en de chauffeur bij de frietboer vijf porties eten besteld? Bel je de politie met de suggestie dat er sprake is van mensensmokkel? Ga je zelf polshoogte nemen bij de vrachtwagen door een praatje te maken met de chauffeur? Of laat je de zaak op zijn beloop onder het mom van “Het gaat mij niets aan en ik weet van niets.” Uiteindelijk werd het dat laatste. Want hoewel de vrachtwagen in mijn ogen een vreemd en verdacht geval was, vond mijn moeder de verklaring dat er illegale Chinezen in de vrachtwagen zouden zitten ook vreemd. Misschien heb ik gewoon te veel fantasie…

Interview

Een interview met mezelf kan dat wel? Eigenlijk niet natuurlijk.
Aan de andere kant... het woordje ‘eigenlijk’ in de vorige zin geeft al aan dat het soms juist wél kan. En aangezien ik besloten heb jullie de kans te geven me beter te leren kennen (zie blog “Privacy” d.d. 08-06-2009) en nog niet zo beroemd ben dat echte verslaggevers me massaal willen interviewen, volgt hier een mini-interview met mezelf:


Ontroerd door: Méditation uit de opera Thaïs van J. Massenet
Trots op: het hebben kunnen afronden van mijn tweede masterstudie naast een fulltime baan en een huis kopen.
Een hekel aan: onrechtvaardigheid
Drijfveer: een positievere wereld
Favoriete boek: Alice in Wonderland
Krant: nrc.next
Favoriete moment: dansles
PvdA’er: Angelien Eijsink
Vakantie: nieuwe plekken en culturen ontdekken
Mooiste plek in Nederland: Amsterdam
Beste tv-programma: NOS achtuurjournaal
Sport: hardlopen, dansen
Muziek: van l'Arpeggiata tot Zuco103 en alles wat daar tussenin zit.

Privacy

Een blog openen is gemakkelijk. Duizenden, zo niet honderdduizenden Nederlanders gingen me voor. Op internet zijn verschillende onderzoeken naar het aantal blogs per regio, land of werelddeel te vinden. Het tellen van de blogs is een schier onmogelijke opgave, maar de schattingen lopen uiteen van minimaal 2 miljoen in Europa tot meer dan 72 miljoen wereldwijd. Tussen al die blog-bomen zie ik het blog-bos niet meer zo helder. Een zoektocht naar andere interessante, persoonlijke of thematische blogs leverde dan ook weinig op.

De aanleiding voor deze zoektocht was mijn vraag: “Hoe ver ga je op je blog?” Dat ik niet de behoefte heb om mijn naaktfoto’s met jullie te delen, wist ik al. Ik heb er namelijk geen, tenminste niet die de moeite van het publiceren waard zijn. Tot zover het antwoord dat ik zelf kon bedenken. Maar daarmee wist ik het nog niet precies, want hoe persoonlijk word je in je teksten? Vertel je tout le monde over een prille liefde of je vorige werkgever? Over je politieke afkeur en je culinaire voorkeur?

Het bekijken van blogs van anderen hielp me weinig. Gelukkig kwam ik al filosoferend zelf op een soort van antwoord: Hoe meer je laat zien, hoe kwetsbaarder je bent. Hoe meer mensen van je weten, des te meer munitie je ze verschaft om op je te schieten. In tijden van economische onzekerheden, meer concurrentie op de arbeidsmarkt, een terugkeer van de sociale controle en een politieke arena waarin mensen als Kant en Wilders zich steeds verder ingraven in de loopgraven, is dat een zeker risico.

Aan de andere kant: als er meer dan 72.000.000 blogs op internet te vinden zijn, hoe groot is dan de kans dat mensen mijn blog daartussen vinden? En als ze hem al vinden, hem ook nog eens interessant genoeg vinden om te bekritiseren??

Ik acht die kans klein. En bovendien vind ik kritiek ‘an sich’ niet erg, We zijn nu eenmaal allemaal verschillend en ik koester die diversiteit als een grote rijkdom. Zolang we elkaar met respect bejegenen, is het geen probleem dat we van elkaar verschillen en er andere meningen op na houden.

Voorlopig geef ik me zelf dus -in figuurlijke zin- bloot in deze blog. Mijn motto daarbij: Heb vertrouwen, tot het tegendeel is bewezen. Ik ben benieuwd!

Storm

Herinneren jullie je die storm van bijna twee weken geleden? De storm die in de nacht van 25 op 26 mei over Nederland raasde?

De storm met meer dan 75.000 bliksemontladingen, met regenbuien waaruit zo’n 40 tot 50 mm regen viel (dit is de hoeveelheid die gemiddeld in een maand valt) en met hagelstenen van 5 cm doorsnede. De storm die mensen uit hun slaap hield, die bomen ontwortelde, die voor véél verkeershinder zorgde en die voor bijna €15 miljoen aan schade veroorzaakte. Die storm dus; waar de volgende dag iedereen het de over had, en nu niemand meer.

En dat terwijl veel mensen spannende verhalen hadden over de desbetreffende nacht: sommigen waren met hun fototoestel op pad gaan om de bliksemschichten te fotograferen, anderen zagen een boom hun auto vermorzelen. Sommigen deden gefrustreerd de hele nacht geen oog dicht en anderen zaten juist gefascineerd naar de bliksem te staren.

Zelf behoor ik tot de laatste groep. Ik vond het prachtig! Ik was blij dat ik binnen zat, maar genoot van het spektakel voor mijn raam en in de lucht. En hoewel de bliksem fotograferen me niet gelukt is, heeft deze nacht toch enkele mooie plaatjes opgeleverd.

Totaal onbewogen mediteerde kikker zich door de storm heen. Maar zit hij nu binnen of buiten??

Oude tijdschriften

Bij het opruimen van haar huis voor een verhuizing kwam vriendin J. een stapel oude tijdschriften tegen. Aanvankelijk wilde ze ze weggooien, maar dat wist ik gelukkig te voorkomen. En dus bracht ze bij haar eerstvolgende bezoekje aan mij een enorme stapel Viva’s, Glamours en Esta’s mee. Er zaten zelfs nog nummers van twee jaar geleden bij! Als groot tijdschriftenfan nam ik ze dankbaar van haar aan.

Dus zo kwam het dat ik vanochtend gedachteloos door een Glamour zat te bladeren, toen ik ineens op een jaarhoroscoop stuitte. Verbaasd zocht ik naar het jaar waar de horoscoop betrekking op had. Het bleek om een nummer van december 2007 te gaan en de horoscoop voorspelde wat me in 2008 te wachten stond. Zo stond er onder het kopje Liefde & Vriendschap: “Er staat je een liefdevol jaar te wachten.” Klinkt goed, niet? En bij Glamourkracht: “Jij bent in positief opzicht veranderd en de lastigste lessen van de afgelopen jaren heb je aardig onder de knie gekregen.” Altijd fijn om zoiets te horen over jezelf.

Maar klopt het ook? Dit was mijn ultieme kans om de voorspellende werking van horoscopen te testen. Het jaar 2008 is immers al voorbij. Dus ik kan nu bepalen of de beloofde successen voor 2008 daadwerkelijk bewaarheid zijn.

Met enige scepsis begin ik de exercitie: Liefde & Vriendschap, veel mooie woorden die voor het merendeel zo algemeen zijn dat ze inderdaad voor iedere steenbok zullen kloppen. Maar dan staat er ineens “Single? In de zomermaanden kan er iets moois ontstaan.” Dat is toch wel sterk, want in de zomer van 2008 heb ik mijn vriend leren kennen. Zouden horoscopen dan toch een kern van waarheid bevatten?

Gespannen lees ik wat de horoscoop voor mijn carrière in 2008 in petto heeft. De teleurstelling maakt zich al snel van me meester. “Er zijn geen problemen op je werk, de sfeer is prima en je baan staat niet op de tocht.” Nou, ik zou willen dat het zo was geweest! Maar met drie verschillende leidinggevenden in evenzoveel maanden, twee collega’s die afscheid nemen en een tijdelijk contract, waarvan het twijfelachtig is of het verlengd kan worden, vind ik het eufemistisch om te spreken van “geen problemen”…

Het vervolg van mijn test verloopt volgens hetzelfde patroon: soms staan er gebeurtenissen in die realiteit zijn geworden en andere voorspellingen gaan ongemerkt aan je voorbij. De uitslag van de grote waarheidstest is dan ook fifty-fifty. Ik heb daarom besloten om vanaf nu de negatieve berichten in horoscopen links te laten liggen en de positieve profetieën te geloven en werkelijkheid te laten worden!

En hierbij verklaar ik ...

"En hierbij verklaar ik ... de Tovertaaltuin ... voor geopend!" (aldus Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Maximá, Ithzak Perlman, Aaf Brandt Corstius en nog een paar mensen die ik bewonder en daarom voor dit bijzondere feestje heb uitgenodigd).

Wat een mooi moment is dat toch altijd. Plechtig ook. Wanneer een beroemde voetballer een pasgebouwd architectonisch hoogstandje opent, wanneer Wim-Lex weer eens een schip doopt of wanneer de minister-president de start van een campagne tegen discriminatie verkondigt. Momenten waarop er sprake is van een fris, nieuw begin. Een schone lei, nog helemaal zonder inktvlekken en spelfouten.

Zelf houd ik wel van dit soort "nieuw begin-momenten". Ik kijk bijvoorbeeld ieder jaar reikhalzend uit naar het moment waarop ik een nieuwe agendavulling nodig heb. Want dat is hét moment om schoon schip te maken. Geen losse post-itjes meer, geen slordige notities die je nooit kunt terugvinden als je ze nodig hebt en geen adresgegevens meer van oude, verwaterde vriendschappen. Vanaf nu ga ik alles netjes opruimen, organiseren en bijhouden.

Je raadt het al, dit voornemen verdwijnt vaak als sneeuw voor de zon. Ik stop toch weer allerlei losse briefjes tussen mijn agenda, krabbel snel ergens een telefoonnummer neer en voor de zekerheid schrijf ik toch ook maar de gegevens van die vriendin uit Noorwegen over. Je weet immers maar nooit; nu kan ik haar tenminste bellen als ik op vakantie in Oslo ben.

En zo gaat het eigenlijk altijd. Het gebouw verzakt, want de fundering blijkt niet stevig genoeg te zijn, het schip loopt op zee averij op en de antidiscriminatieposters hangen er na een tijdje verloren bij. Maar dat geeft niet. Bij een opening telt het voornemen voor de toekomst. En mijn voornemen, beste lezer, is om van de Tovertaaltuin een interessante en inspirerende blog te maken.